مامانم امروز زنگ زد. گفت بابات بیمارستانه، تست کوویدش مثبت شده. می‌گفت از همون چند تا مرد ایرانی که هر شب باهاشون ورق بازی می‌کنه گرفته. ازش پرسیدم یعنی دیگه مهمونی‌ای که می‌خواستی بری رو کنسل می‌کنی؟ با عصبانیت گفت: «خفه شو، ما زندونی نیستیم.»

راستش بابام فقط چند تا دوست داره که همشون یه جور حس بد دارن. یه چیزی توی نگاه‌هاشون هست، توی طرز رفتارشون؛ یه حس مزاحم، یه جور نگاه ناجور که انگار می‌خوان کنترلت کنن. دقیقاً مثل همون تیپ سطلی–سپاهی. آدم‌هایی که فکر می‌کنن یه اقتدار خیالی دارن. از این ایرانیای نسل قدیم که توی آمریکا هنوز گیر کردن توی گذشته. به نظرم، هشتاد درصد ایرانیای مسن و حتی خیلی از جوونای تازه‌اومده همین انرژی سمی رو از خودشون نشون می‌دن.

یادم نمی‌ره وقتی دوازده سالم بود، به مامانم گفتم دو تا دوست خیلی صمیمی دارم. به‌جای اینکه خوشحال شه، شروع کرد بد گفتن ازشون: زشتن، مرموزن، بدجنسن. انگار می‌خواست همون دوستی ساده‌ی بچگی رو برام زهر کنه. کی با دختر دوازده‌ساله‌ش این‌جوری رفتار می‌کنه؟ اون موقع فکر کردم فقط یه آدم شیطانی می‌تونه همچین کاری بکنه. ولی حالا می‌فهمم مامانم خودِ شیطان نیست. اون فقط قربانی مادریه که با خودش و خواهرهاش بدتر از اینا کرده بود. یه زنجیره‌ی بی‌پایانِ آزار و تحقیر.

ولی هنوز نمی‌فهمم چرا اون‌همه رفتار بد، فقط سمت من بود. چرا نه با بقیه‌ی خواهر و برادرم؟ همیشه یه جور حس حسادت نسبت به من داشت. اگه لباس قشنگ بپوشم، یا یه کم بدرخشم، یه چیزی تو وجودش منفجر می‌شه. انگار فقط با تحقیر کردن من، خودش حس خوبی پیدا می‌کنه. انگار باید کوچیکم کنه تا خودش رو بالا ببینه.

بدتر از همه، نفرت عجیبیه که از جامعه‌ی ال.جی.بی.تی.کیو + داره. هرچقدر بهش گفتم یه سری کلاس یا جلسه‌ی آخر هفته بره، یه کم بخونه، بفهمه این تنفر یه بیماری اجتماعی و فرهنگیه، هیچ فایده‌ای نداشت. هنوزم می‌گه دوستای همجنس‌گرای من مریض‌ان. بهترین دوستم یه پسر گیه. این اواخر حتی توی خیابون داد می‌زنه، به من و اون فحش می‌ده، انگار می‌خواد اعتبارمون رو توی محل نابود کنه.

ولی اینم از جایی میاد که فقط ظاهر مهمه. نه قانون، نه عدالت، نه حمایت از آدم‌هایی که آسیب می‌بینن. فقط اینکه مردم چی می‌گن. فقط ترس از قضاوت دیگران. نه پایه‌های دموکراسی، و نه حتی پاسخ‌گویی. نفرت هم توی اون فضایی که اون بزرگ شده، جرم نیست — یه عادت قدیمیه. و باور کن، مامانم شاید یکی از بدها نباشه. شاید هنوز جزو بهترهاشه، در یک دیاسپورای بی‌سواد و خرافاتی و عقب‌افتاده‌ی ایرانی در توهم بازگشت سلطنت.

اما چیزی که هیچ‌وقت نمی‌تونم ببخشم، اینه که چطور آدمای هم‌خونم، منو توی یه اتاق تاریک، بدون پنجره، بدون در، تنها با یه مار زخمی و کشنده رها کردن. ماری که زخم خورده، اما هنوز زهر داره. در رو پشت سرم بستن و انگار زیر لب گفتن: «بذار تموم شه.» اون‌ها مرگ منو می‌خواستن. بدون اغراق، فقط جنازه‌ی من می‌تونست آرومشون کنه. با این حال، منو مریض صدا می‌کنن.

If you live in California and still get queasy over the First Amendment—freedom of speech, freedom of thought, freedom to protest—maybe this sun-drenched land of a thousand gods and faiths just isn’t compatible with your presence. Maybe you’d be more comfortable somewhere else—somewhere with heavy air thick with censorship and silence, where bloodthirsty clerics dream in oil and rule by chaining artists and sucking the lifeblood of the innocent. A place where newspapers cry in black ink made of blood, and truth trembles like a lion caged and starved.

But don’t forget: the people of Iran are not their regime. They’re the ones who, within the cracked walls, whisper the name of freedom under their breath—who, with every banned song, set silence on fire. So if you’ve pinned your American residency to your chest like a medal and don’t understand its worth, hand it over to someone who’s crossed an ocean for the sake of freedom—someone whose hands are far more trustworthy to hold that flame than your trembling fingers.

Who I am is not defined by a Porsche or a brand. I ride stranger things—vehicles made of words and truth. But if you absolutely insist on giving me one, fine. Two-door, sport, white, please—like a ghost slicing through L.A. traffic.

In Iran, under a regime that wears violence like religious robes, a sheep has more freedom than a woman. A real sheep—with wool and innocent eyes—can wander freely through the streets, but a woman must get her father’s or husband’s permission just to get a passport. Her husband owns her door, her job, even the breath she takes. This isn’t fantasy—it’s the bitter reality of the so-called Third World. The place we were born into, the place they call “Third World” here—and it is. It’s real. If a woman wants custody of her child, the court listens for a man’s voice in her body. If it doesn’t hear it, they erase her from the legal system entirely.

In that same land, mentally unwell men roam like lost beasts with broken compasses. Wounded by unsaid sorrows, they label every woman they can’t understand. “You’re crazy,” they say, with tongues reeking of centuries of humiliation. “You’re bipolar,” they whisper, hoping to silence the mystery of womanhood with a fake psychiatric diagnosis. “You have schizophrenia,” they declare, as if a single word could alter someone’s soul from the inside—and this is the logic of a misogynist, misandrist, dog-hating, cat-hating, bird-hating, everything-hating political culture in the Third World. Their language is cursed. Their reasoning is fog-bound. Every insult is a spell meant to reduce a woman to a faded dream.

Today is July 23, 2025, and I feel like time has cracked. I’ve gained a newfound respect for Stephen Colbert—as if he’s the last torch still lit in the darkness of truth.

And Ozzy, the Prince of Darkness, has vanished into the light. The world has fallen into some strange cosmic inversion. The bats are silent. The demons hum, aimless and lost.

Persian Translation:

اگه تو کالیفرنیا زندگی می‌کنی و هنوز از متمم اول قانون اساسی—آزادی بیان، آزادی اندیشه، آزادی اعتراض کردن—دل‌آشوبه می‌گیری و مشکل داری، شاید این سرزمین آفتاب‌زده با هزار تا خدا و دین با وجود تو ناسازگار باشه. شاید یه جای دیگه بیشتر به دردت بخوره، جایی که هواش پر از خفقانه و سانسور سنگینه، جایی که آخوندای خونخوار تو نفت خواب می‌بینن و با زنجیر کردن هنرمندها و مکیدن خون آدم‌های بی‌گناه حکومت می‌کنن. جایی که روزنامه‌ها با جوهر سیاهِ خون گریه می‌کنن و حقیقت مثل یه شیر تو قفس، لرزون حبس شده.

ولی یادت نره: مردم ایران اون حکومت نیستن. اونا همون‌هایی‌ان که لای دیوارای ترک‌خورده، آروم‌آروم اسم آزادی رو زمزمه می‌کنن، همونا که با هر آهنگ ممنوعه، آتیش می‌زنن به سکوت. پس اگه اقامت امریکاتو مثل مدال چسبوندی به سینه‌ت و قدرشو نمی‌دونی، بده به یکی که از دل دریا برای آزادی گذشته واسه رسیدن بهش—کسی که شعله‌ی آزادی واقعاً توی دستاش امن‌تره تا توی دستای لرزون تو.

این‌که من کی هستم رو نه پورشه تعریف می‌کنه نه برند. من سوار چیزای عجیب‌تری می‌شم، ساخته‌شده از کلمه و حقیقت. ولی اگه حالا خیلی دلت خواست می‌تونی یه پورشه بهم بدی، باشه. دو در، اسپرت، سفید لطفاً—مثل شبح تو دل ترافیک لوس‌انجلس.

تو ایران، زیر رژیمی که خشونت رو تو لباس دین می‌پوشونه، یه گوسفند آزادی‌ش از یه زن بیشتره. گوسفند واقعی—با پشم و اون چشمای معصوم—می‌تونه راحت تو کوچه‌ها بچرخه، ولی زن باید واسه گرفتن پاسپورت، از پدر یا شوهرش اجازه بگیره. شوهرش صاحب دره، شغلشه، حتی نفسی که می‌کشه. اینا خیال‌بافی نیست، واقعیت تلخ جهان سومه. اونجایی که ما به دنیا اومدیم، بهش اینجا می‌گن جهان سوم، و هست و حقیقته. اگه زن بخواد حضانت بچه‌شو بگیره، دادگاه دنبال صدای مرد تو تنشه. اگه صدا نباشه، زن رو از هستی قانونیش پاک می‌کنن.

تو همون سرزمین، مردای روان‌پریش مثل هیولاهای گم‌شده پرسه می‌زنن، با قطب‌نماهای شکسته. زخمی از دردای ناگفته، هر زنی رو که نمی‌فهمن، تهمت می‌زنن و براش نسخه می‌پیچن. «دیوونه‌ای»، می‌گن، با زبونی که بوی قرن‌ها تحقیر می‌ده. «دوقطبی‌ای»، پچ‌پچ می‌کنن، تا راز زن بودن رو با نسخه‌ی روان‌پزشکی فِیک خفه کنن. «شیزوفرنی داری»، اعلام می‌کنن، انگار با یه کلمه می‌تونن روح آدم رو از درون دگرگون کنن—و این مفهوم سیاست زن‌ستیز، مردستیز، سگ‌ستیز، گربه‌ستیز، پرنده‌ستیز و همه‌چیزستیز در جهان سومه. زبون‌شون طالع نحسه. منطق‌شون مه‌آلود. هر فحش، یه ورد واسه تبدیل زن به یه خوابِ محو شده‌ست.

امروز، ۲۳ جولای ۲۰۲۵، و حس می‌کنم زمان یه ترک خورده. یه احترام تازه‌ای نسبت به Stephen Colbert پیدا کردم—انگار تنها چراغی که تو تاریکیِ حقیقت هنوز روشنه، تو دستای اونه.

و Ozzy، Prince of Darkness، تو نور ناپدید شده. دنیا، تو یه وارونگی عجیب کیهانی فرو رفته. خفاشا ساکتن. و دیوها بی‌هدف زمزمه می‌کنن.

I can’t remember if it was on the right side of my stomach or the left, but there was a heart—growing outside my body. It was real. Fleshy. The size of an actual heart. Meaty, raw, pulsing with something wet and wrong. At one corner, a small infection had taken hold, yellow and shiny like it was thinking. And from the top, impossibly, thin branches and soft green leaves had begun to sprout. Like the wound was trying to become something else. Something vegetal. Maybe even beautiful.

I was terrified. I kept staring at it, wondering where it had come from—this thing that looked like part of me but didn’t belong.

Sanaz, my best friend, didn’t panic. She just pulled out her AI, took a photo, and said, “Don’t worry, it’s just an infection. Don’t touch it. It’ll dry up and fall off.”

And she was right.

It dried. It hardened. And eventually, it simply fell away.

Now my dreams are becoming wild. Fleshy. Fast. David Lynch’s style.

After that, I was in Tehran, standing inside a boutique that felt like it belonged to the 16th century. French architecture, pale stone, carved wooden shelves filled with fabrics and shoes. Around me were friends—mostly graphic designers, filmmakers, the people I actually chose to be around. Most of us had studied design or cinema. We understood form, we understood mood. That was our language.

Theater had never felt like home, even though that was my major. I couldn’t stand most of the other students—always yelling, always pretending to be someone else. All volume, no resonance. Except for a few. A few who understood absurdity. Who felt the strange pulse under the surface of things and didn’t try to smooth it out. There was only one instructor I liked, who was a philosopher. I was skeptical toward the rest—and the funny part is, they all knew it. And honestly, they were cool with it. That was humble of them.

I hated the music students even more. Their noise leaked into the theater hallways, a constant mess of scales and warmups, chaos clashing with chaos. I would run through the corridors to escape it all—the shouting, the crashing, the sheer violence of it.

God knows how much I hate loud voices.

Unless I’m at a concert in L.A.

That’s different. That’s allowed.

And here’s what I know for sure: writing is the highest art. That’s not up for discussion. It’s not a belief—it’s common sense.

And if you don’t agree, I don’t give a fuck what you think.

Persian Translation:

یادم نمیاد سمت راست شکمم بود یا چپ، ولی یه قلب بود — که بیرون از بدنم رشد کرده بود. واقعی بود. گوشتی. اندازه‌ی یه قلب واقعی. خیس، خام، و چندش‌آور. یه چیزی زنده و اشتباه. یه گوشه‌ش عفونت زده بود، زرد و براق، انگار داشت فکر می‌کرد. و از بالاش — باور نکردنی بود — شاخه‌های نازک و برگ‌های سبز لطیفی دراومده بودن. انگار اون زخم می‌خواست تبدیل به یه چیز دیگه بشه. یه چیز گیاهی. شاید حتی زیبا.

ترسیده بودم. فقط زل زده بودم بهش و فکر می‌کردم این چی‌یه؟ از کجا اومده؟ این چیزی که شبیه خودمه، ولی مال من نیست.

ساناز، صمیمی‌ترین دوستم، اصلاً نترسید. فقط هوش‌مصنوعیشو درآورد، ازش عکس گرفت و گفت: «نگران نباش، فقط یه عفونته. دست نزن، خودش خشک می‌شه و می‌افته.»

و حق با اون بود.

خشک شد. سفت شد. و بالاخره، خیلی ساده افتاد.

الان خواب‌هام دارن وحشی می‌شن. گوشتی. تند. به سبک دیوید لینچ.

بعدش توی تهران بودم. توی یه بوتیک که انگار از قرن شانزدهم دراومده بود. معماری فرانسوی، سنگ‌های رنگ‌پریده، قفسه‌های چوبی حکاکی‌شده، پر از پارچه و کفش. دور و برم پر از دوستام بود — طراح‌های گرافیک، فیلم‌سازها، همونایی که خودم انتخابشون کرده بودم. بیشترمون طراحی یا سینما خونده بودیم. فرم رو می‌فهمیدیم. حال‌و‌هوا رو می‌فهمیدیم. اون، زبان ما بود.

تئاتر هیچ‌وقت برام خونه نبود، با اینکه رشته‌م همین بود. بیشتر بچه‌های تئاتر رو تحمل نمی‌کردم — همیشه داشتن داد می‌زدن، همیشه در حال نقش بازی کردن بودن. پر سر و صدا، ولی بی‌محتوا.

به‌جز چند نفر. چند نفری که تهِ تهِ ابزوردها رو می‌فهمیدن. اونایی که ضربان عجیب زیرِ پوست دنیا رو حس می‌کردن و نمی‌خواستن صافش کنن. فقط یه استاد بود که دوستش داشتم، یه فیلسوف بود. نسبت به بقیه شکاک بودم — و خنده‌دار این‌که، خودشونم می‌دونستن. و راستش، مشکلی باهاش نداشتن. این از تواضعشون بود.

از دانشجوهای موسیقی بیشتر از همه بدم می‌اومد. سر و صدای تمرین‌هاشون از سالن تئاتر رد می‌شد؛ یه آشوبِ مداوم از گام‌زدن و گرم‌کردن و برخوردِ بی‌نظم با بی‌نظم. توی راهروها می‌دویدم که ازشون فرار کنم — از داد زدن‌ها، از کوبیدن‌ها، از این خشونت خالص.

خدای من می‌دونه که چقدر از صدای بلند بدم میاد.

مگر این‌که تو کنسرتی توی لس‌انجلس باشم.

اون فرق داره. اون مجازه.

و یه چیز رو با قطعیت می‌دونم: نوشتن، بالاترین شکل هنره. این اصلاً بحث‌بردار نیست. این یه باور نیست — یه چیز بدیهیه.

و اگه قبول نداری، فاک یو، واقعاً برام مهم نیست چی فکر می‌کنی.

My mom called me and said, “Come, I want to show you some photos.” I asked, “What photos?”

She pulled out her phone and showed me nearly a hundred images—photos of my dad’s extended family at a wedding in some village in Europe. I was stunned. I asked, “Where did you get these? You haven’t been in touch with them for the past 25 years.” She said, “Your dad gave them to me.” And of course—she’s right. That’s classic my dad: psychological games, always playing all sides.

He was born into a chaotic, overcrowded family—12 or 13 brothers and sisters. I honestly don’t know if there was ever enough space, food, or even basic education for all of them. Just noise and survival.

My mom and my dad’s sister were basically enemies. I could never tell who was more unhinged—my mother or his sisters. To me, they were all equally toxic, equally mentally abusive.

And I’ve never understood this dynamic in Iran: why so many women are obsessed with their husband’s sister. It’s like some unspoken mental illness—rooted in deep insecurity and passed off as tradition. No one ever names it. No one ever heals it.

My mom has this strange belief—that just because she had a beautiful face, it somehow gave her the right to psychologically harm herself or her children. It’s twisted logic, really. Not that I care much about my siblings. I just wish they’d stop spying on my life.

What I’ve never understood is this: if I’m such a loser in their eyes, why did I have to send the cops to their doors just to make them stop watching me, stop threatening me? That’s the part that never adds up.

Maybe deep down, they’re dying to become this so-called “loser” they always looked down on—the one person who had the courage to live freely, without needing their approval. Maybe that’s what burns them the most.

Persian Translation:

مامانم زنگ زد و گفت: «بیا، می‌خوام چند تا عکس بهت نشون بدم.»

گفتم: «چه عکسی؟»

گوشیشو درآورد و نزدیک به صدتا عکس نشونم داد—عکس‌های خانواده‌ی پدریم توی یه عروسی، توی یه روستایی یه‌جایی توی اروپا. شوکه شدم.

گفتم: «این عکسا رو از کجا آوردی؟ تو که بیست‌وپنج ساله هیچ ارتباطی باهاشون نداری.»

گفت: «بابات بهم داده.»

و خب، درسته. این دقیقاً همون پدرمه: بازی‌های روانی، همیشه در حال بازی با هر دو طرف.

بابا توی یه خانواده‌ی شلوغ و آشفته به دنیا اومده بود—۱۲ یا ۱۳ تا خواهر و برادر. راستش رو بخوای، واقعاً نمی‌دونم برای همشون جا، غذا یا حتی آموزش درست‌وحسابی بوده یا نه. فقط سروصدا و زنده موندن.

مامانم و خواهر بابام دشمنای واقعی بودن. هیچ‌وقت نفهمیدم کی بیشتر از کنترل خارج بود—مادرم یا خواهراش. به نظر من همشون به یه اندازه سمی و آزاردهنده بودن، از لحاظ روانی.

و هیچ‌وقت نفهمیدم این وضعیت توی ایران چیه که زن‌ها انقدر درگیر خواهر شوهرشون می‌شن. یه جور بیماری روانی ناگفته‌ست—ریشه‌دار توی ناامنی درونی و جا زده شده به اسم سنت. نه کسی اسمشو می‌بره، نه کسی درمانش می‌کنه.

مامانم یه باور عجیب داشت—این‌که چون چهره‌ی زیبایی داشته، انگار این حقو داشته که خودش یا بچه‌هاشو از نظر روانی زخمی کنه. واقعاً منطق مسمومیه. نه این‌که برام مهم باشه بقیه‌ی خواهر و برادرام، فقط دلم می‌خواد دست از سر زندگیم بردارن و دیگه جاسوسی نکنن.

هیچ‌وقت برام قابل درک نبود که اگه از نظر اونا من این‌همه بازنده‌ام، چرا مجبور شدم پلیس بفرستم دم درشون تا وادارشون کنم که دست از تهدید و فضولی بردارن؟ اینجاست که معادله به‌هم می‌ریزه.

شاید تهِ دلشون، دارن از حسرت دق می‌کنن که نتونستن همون “بازنده‌”ای باشن که همیشه مسخره‌اش می‌کردن—کسی که جرأت کرد آزاد زندگی کنه، بدون نیاز به تأییدشون. شاید همین بیشترین درد رو بهشون می‌زنه.

Almost every day, there was fighting and violence at our house. From the moment I opened my eyes, I grew up surrounded by yelling, fear, and chaos. There’s one scene I’ll never forget—

I was six years old, on the way to northern Iran, driving through the Kandovan tunnel, when their fight got out of control and my mom jumped out of the car—right there, in the middle of the tunnel.

When we got home, after all the psychological attacks my dad had thrown at her, my mom smashed every dish in the display cabinet.

These aren’t just random memories—my entire childhood was filled with these moments. Every day, every night. Then, just a few days later, as if nothing had happened, they’d sleep together.

My dad would kick my mom out of the house a hundred times a day, but they always hid this war zone from everyone.

You can’t say this only affected one of the kids—unless the other one was a total idiot.

There was nowhere I could talk about it. Not at school, not anywhere.

No one wanted to listen.

This was what it was called: the filth of the Islamic Republic of Iran.

I told my dad many times,

“man, have you ever thought about your kids?”

And he shamelessly replied,

“It’s all your imagination.”

Imaginations that the whole family, neighbors, and everyone else saw with their own eyes.

He scared my mom away from getting therapy. Wouldn’t let her get help. Wouldn’t let her be saved.

And now one thing is clear to me:

In the future of Iran, this hell must never, ever happen again—not even once, not even to one more child.

every day, there was fighting and violence at our house. From the moment I opened my eyes, I grew up surrounded by yelling, fear, and chaos. There’s one scene I’ll never forget—

I was six years old, on the way to northern Iran, driving through the Kandovan tunnel, when their fight got out of control and my mom jumped out of the car—right there, in the middle of the tunnel.

When we got home, after all the psychological attacks my dad had thrown at her, my mom smashed every dish in the display cabinet.

These aren’t just random memories—my entire childhood was filled with these moments. Every day, every night. Then, just a few days later, as if nothing had happened, they’d sleep together.

My dad would kick my mom out of the house a hundred times a day, but they always hid this war zone from everyone.

You can’t say this only affected one of the kids—unless the other one was a total idiot.

There was nowhere I could talk about it. Not at school, not anywhere.

No one wanted to listen.

This was what it was called: the filth of the Islamic Republic of Iran.

I told my dad many times,

“Man, have you ever thought about your kids?”

And he shamelessly replied,

“It’s all your imagination.”

Imaginations that the whole family, neighbors, and everyone else saw with their own eyes.

He scared my mom away from getting therapy. Wouldn’t let her get help. Wouldn’t let her be saved.

And now one thing is clear to me:

In the future of Iran, this hell must never, ever happen again—not even once, not even to one more child.

Persian Translation:

تقریباً هر روز خونه‌ی ما دعوا و کتک‌کاری بود. از وقتی چشم باز کردم، با داد و فریاد و ترس بزرگ شدم. یه صحنه هیچ‌وقت از ذهنم پاک نمی‌شه—شش سالم بود، تو راه شمال، زیر تونل کندوان، دعواشون بالا گرفت و مامانم، درست وسط تونل، از ماشین پرید پایین.

وقتی رسیدیم خونه، به‌خاطر اون حمله‌های روانی‌ای که بابام بهش کرده بود، مامان زد و همه‌ی ظرفای ویترین رو خرد کرد.

اینا یه سری خاطره‌ی تک و توک نیستن؛ بچگیِ من با این چیزا پر شده بود. هر روز، هر شب. بعدم خیلی ریلکس، چند روز بعد، انگار نه انگار، با هم می‌خوابیدن.

بابام روزی صد بار مامانم رو از خونه بیرون می‌کرد، اما این میدون جنگ رو از همه پنهون می‌کردن.

این چیزا رو نمی‌تونی بگی فقط روی یه بچه تأثیر گذاشته، مگه اینکه اون یکی گلابی بوده باشه.

نه تو مدرسه، نه هیچ‌ جای دیگه، جایی نبود که بتونم حرف بزنم. هیچ‌کس نبود که بخواد گوش بده.

اینجا اسمش بود: کثافت جمهوری اسلامی ایران.

چند بار به پدرم گفتم:

“مرد حسابی، یه لحظه به بچه‌هات فکر کردی؟”

با وقاحت جواب می‌داد: “همه‌ش تخیلاتته.”

تخیلی که کل فامیل و همسایه با چشم دیدنش.

مامان رو از درمان می‌ترسوند. نمی‌ذاشت نجات پیدا کنه.

و حالا فقط یه چیز واضحه:

تو آینده‌ی ایران، این جهنم نباید حتی یه بار دیگه، برای حتی یه بچه‌ی دیگه تکرار بشه.

Parental psychological abuse is one of the most devastating betrayals a person can experience. When the abuser is your own father—the one who should protect you, not poison you—the damage runs deep, often for life. My father was seen by outsiders as “successful” and “important.” Behind closed doors, he was a manipulative, paranoid, and emotionally violent man who ruled our home through fear and control. He gaslit, humiliated, threatened, and broke everyone around him—including my mother. He weaponized silence, secrecy, and shame like tools of war. His untreated psychosis wasn’t just ignored—it became a model. My siblings absorbed his cruelty. Generations were infected by his dysfunction. And no one stepped in. Let me be clear: this wasn’t “strict parenting” or “a difficult man.” This was psychological warfare waged by a father who never deserved the title. I didn’t start to undo the damage until I found therapy in Los Angeles. That’s when the lies began to fall apart. Now I speak—because silence protected him for far too long. You are not alone. And no one, no matter their status or title, has the right to destroy a family from the inside.

Persian Translation:

سوءاستفاده‌ی روانی والدین، یکی از ویرانگرترین خیانت‌هایی‌ست که یک انسان می‌تونه تجربه کنه.

وقتی آزارگر پدرته—کسی که باید پناهت باشه، نه منبع سمی‌ترین ترس‌هات—آسیب‌ها عمیقن، و گاهی تا آخر عمر باقی می‌مونن.

پدر من از نگاه دیگران «موفق» و «بااهمیت» به نظر می‌رسید. اما پشت درهای بسته، مردی بود پارانویایی، کنترل‌گر و از نظر احساسی خشن؛ کسی که با ترس و سلطه، خانه‌مان را اداره می‌کرد. او با تحقیر، تهدید، دروغ‌پردازی و بی‌ثبات‌کردن واقعیت، همه را خرد کرد—از جمله مادرم را.

سکوت، پنهان‌کاری و شرم ابزارهای جنگی‌اش بودند.

روان‌پریشی درمان‌نشده‌اش نه‌تنها نادیده گرفته شد، بلکه به الگو تبدیل شد. دیگر اعضای خانواده‌ام هم تحت تأثیر خشونت او قرار گرفتند و به تدریج به بازتولید همان الگوهای رفتاری سمی روی آوردند. نسل‌ها درگیر بیماری او شدند—و هیچ‌کس جلوش نایستاد.

بی‌پرده بگم: این فقط «پدری سخت‌گیر» یا «مردی با شخصیت دشوار» نبود. این یک جنگ روانی تمام‌عیار بود، از طرف کسی که هیچ‌وقت لیاقت عنوان “پدر” رو نداشت.

تا وقتی که تو لس‌آنجلس درمان حرفه‌ای رو شروع نکردم، نتونستم گره این زخم‌ها رو باز کنم. تازه از اون‌جا بود که دروغ‌ها شروع به فروپاشی کردن.

حالا من حرف می‌زنم—چون سکوت، سال‌ها فقط به اون قدرت داده بود.

تو تنها نیستی. و هیچ‌کس، حتی با عنوان و مقام، حق نداره یک خانواده رو از درون نابود کنه.

To those sitting comfortably outside Iran, in homes still owned by the bank, now thumping their chests and crying “homeland homeland” If the Islamic Republic were truly a homeland, you wouldn’t be in exile. A homeland isn’t where daughters are forced into sex work just to survive or escape. It isn’t where women and men, workers, writers, and poets line up for execution. A homeland is not a place where prison, torture, and rape are written into law. A homeland doesn’t exile its people. A homeland doesn’t assassinate its citizens. A homeland doesn’t use its own people as shields in war, it protects them. The Islamic Republic has never been a homeland. It is a land under occupation, waving a flag soaked in lies. We haven’t had a homeland in years, not I in exile, not you in the hell inside. This is not our war. It is a war the Islamic Republic and its terrorist IRGC have forced upon us. And today even the Arab world stands with the West, united against this rotting monster, a slap in the face of those who spent years trying to paint the Islamic world as inherently anti-Jewish. Now, weaker than ever, the terrorist beast known as the Islamic Republic is collapsing before our eyes, not because of prayers, not because of slogans, not because of lies, but because of the brutal truth of war, the fury of the people, and the resistance rising from the ruins. And the only one to blame for this darkness is the blood-soaked Islamic Republic.

برای اون‌هایی که بیرون از ایران نشستن، تو خونه‌هایی که هنوز قسطش مال بانکه، حالا هیهات‌هیهات می‌زنن و “وطن، وطن” فریاد می‌کشن: اگه جمهوری اسلامی وطن بود، شما فراری نبودین. وطن جایی نیست که دخترهاش برای زنده موندن و مهاجرت، تن‌فروشی کنن. جایی نیست که زن و مرد و کارگر و نویسنده و شاعر، تو صف اعدام باشن. وطن اون‌جایی نیست که زندان و شکنجه و تجاوز، قانون باشه. وطن تبعید نمی‌کنه، وطن ترور نمی‌کنه. وطن توی جنگ، مردمشو سپر نمی‌کنه، ازشون دفاع می‌کنه. جمهوری اسلامی هیچ‌وقت وطن نبوده؛ فقط یه خاک اشغال‌شده‌ست با پرچم دروغ. ما سال‌هاست که وطن نداریم؛ نه من در غربت، نه شما در جهنمِ داخل. این جنگ، جنگ ما نیست؛ جنگیه که جمهوری اسلامی و سپاه تروریستش به ما تحمیل کردن. امروز دنیای عرب هم کنار دنیای غرب، ایستاده جلوی این هیولای پوسیده، و این سیلی بزرگیه به صورت اون‌هایی که سال‌ها می‌خواستن “دنیای اسلام” رو ضد یهود نشون بدن. امروز، هیولای تروریستی به نام جمهوری اسلامی، از همیشه ضعیف‌تر، داره جلوی چشم‌هامون ذره‌ذره له می‌شه. نه با دعا، نه با شعار، نه با دروغ؛ بلکه با حقیقت تاریک جنگ، با خشم، و با مقاومت مردم. و مقصر این سیاهی، فقط و فقط جمهوری خونخوار اسلامیه.

I have nothing to say as an artist, I’m not interested in what I know. The job of an artist is not to do with what we know. To me the artist is like a fool, an idiot, going on a journey to discover something and I think the quality of that discovery is the mysterious mythology of an artist and that’s what I’m doing. 

I go to my studio and work on something, and something happens, and then I say Ahh! This is what it means – this is what it is about – and then you make something, and then some months later you are in your studio again and you make something else… and it’s about the same thing. There is in a way a constant continuum  that gives up the same question again and again, so those are the questions to me; the void object or the none object, and  then – many questions about color, question about space and time and etc. . Because I do believe there has to be a new object, there has to be a new space and after post-structuralist philosophers, what is the object in psychoanalysis after all? What is the state of the object? Hence, these are the things that keep coming up all the time. 

One of the things that I’m interested in is the idea that the object is unlimited – the physical object always has a non-physical counterpart – and the two are in some strange dialogue. But when it’s right, the physical object is not limited by its physical self. You know if we think about ourselves or our body as an object we occupy ourselves, but I know I’m not just my skin and I think the same is true of all those things that we reflect upon as art. It’s a very special condition, the possibility of the objects being something other, I’m interested in that. 

Our sense of vision is very good, very quick in telling the difference between something that is real and something that is not real. Real meaning here is not actual, but a meaning well conceived, well thought about, well made, well, and perhaps even let’s say spiritually real. We know the difference, so I think that’s difficult to make. The difficulty of the art object that has to be psychically real, even though it has a problematic relationship with reality itself, if you can still decipher what I mean by now. 

I’m very interested in color, as well as other mythological things. There are two ways that I try to deal with color; one of them is that I try to make the condition in color so it’s not a painted surface anymore – it’s a condition that is concrete in such a way that it occupies the whole space of your vision. It’s almost as if you are going to the shower the water comes down on you, you are wet. I want to make something that has the same quality as concrete so it’s a total condition. The other aspect about color is that it changes – especially as a very intense monochrome – it’s as if it makes more space;  I’m interested in that as a question. That the color is abstract, while we are associating color with natural things, in its essence the color always remains abstract and it is that abstract quality that makes space. 

Art is not to be interesting –  art has to provoke philosophical questions – even if we don’t know that the questions are philosophical. In that process of reflection between the work and the viewer in this coming and going, something happens that is maybe as poetic, maybe complicated indeed. To take this further,  I must bring forth that I am also inspired by architecture at my roots; architecture exists to create the physical environment in which people live, but architecture is more than just the built environment, it’s also a part of our culture. It stands as a representation of how we see ourselves, as well as how we see the world.

اینجا که می نویسم ینی خیلی درموند ه م. سالها میشه اینجا ننوشتم. همسایه طبقه پایینم امروز رفت استکهلم که پارتنرش رو ببینه. با هم خیلی نزدیکیم تقریبا درباره همه چیز حرف می زنیم از درد پریود من تا فوکو و هایدگر و این که دفعه قبل موقع رد شدن از کاستم به خاطر داشتن وید گرفتنش اما هر بار باز با خودش وید می بره البته به سگش جُوجُو خیلی نزدیکترم، جُوجُو رو گذاشت خونه یکی دیگه از بچه ها خب من کار می کنم نمی تونستم نگهش دارم اما فردا می رم باهاش بازی میکنم۰

من اصولا آدم قانون مندی هستم، ینی به قانون احترام می ذارم. یه سری ترس های معمولی دارم مثل این که نکنه یه وقت کارم یا آپارتمانی رو که توش زندگی می کنم از دست بدم. امروز فهمیدم یه ترس به ترس هام اضافه شده اونم اینه که اگه در کلاس باز شد و یهویی یکی از بچه ها با اسلحه اون طرف در وایساده بود باید چی کار کنم؟ جوابی ندارم۰