Last week, around 8 p.m., my mom called. Her voice was trembling, half shock, half exhaustion. She said she’d gotten into an accident — the car was badly damaged, maybe beyond repair. She was lucky to walk away with what looked like minor injuries. My mom drives when she’s angry, and it’s always been that way. But the truth is, it’s my dad’s fault. Every time I’ve tried to get her real help, that lunatic MAGA DRUNK who calls himself my father has interfered — told the doctors I was lying, turned everything upside down. He is a miserable man whose knowledge of nuclear science is eating him to his grave. Honestly I feel he is scared of his age and death and he is always slurring — it’s been a while that I haven’t seen my dad not slurring; that’s his constant state of mind. Some say his uncles were similar to him.

I got dressed fast, grabbed my keys, and drove straight to the crash site. The other car was a white Tesla, its body torn open, headlights dead. From Tesla’s footage, it was clear: the fault was my mom’s. The Tesla was wrecked too — like two lives colliding under bad luck and bad tempers. The driver was a Chinese woman; she was young, though maybe ten years younger than me, but she couldn’t speak English, so I was the only one speaking English — trapped between two injured MAGA women. It’s funny. I called my dad. I was BLOCKED. Like always.

My dad lately — he’s gone off the deep end: a drunk, a gambler, a hollow man who’s rotting from the inside. Every time I confront him about his filth, he blocks me, pretending that silence is dignity. His days are a ritual of decay: he wakes up, washes the stench off just enough to look human, takes the senior bus to the casino, and spends the day losing, drinking, lying. Sometimes he drags my mom along for the ride so that my mom can also make some money for him — he is the one and only, his own little audience to misery. He respects no one unless they’re as dirty, broken, and ignorant — a pathological LIAR — as he’s become.

When I told him about the accident, he didn’t ask about her pain or the damage. Just one cold question: “Is your mom alive?” I didn’t answer. There was nothing left to say.

Then there’s my sibling — a pathetic, miserable, small creature who is a joke, failing all the way through high school while I was the top student, this miserable joke who had to get a diploma by paying his teachers to tutor him at our home — trying to label me as unstable. A dangerous lie, and if he keeps it up, I’ll crush him in COURT. I’ll make it a hundred-thousand-dollar lawsuit and I’ll win because truth doesn’t shake under cheap Persian gossip. He doesn’t know anything other than Persianity. He’s a small man desperate to matter, clawing his way up by dragging me down. Full of envy, full of rot. He couldn’t even finish art school — his one claim to failure. He should find a therapist instead of stalking me with his fake accounts and fake courage and PLASTIC SURGERY and BOTOX. Well, I know your face is not real.

He’s the one who sent cops to our mother’s door, the one who turned her world into fear and confusion, the one who helped drive her into that DEADLY accident. But he’ll never find me. Not in his obsession, not in his bitterness. He’ll only find my name in places he can’t reach — in journals, in whispers, in the kind of silence that haunts cowards for the rest of their lives.

Persian Traslation:

هفته‌ی پیش، حدود هشت شب، مامان زنگ زد. صداش می‌لرزید، نصفش شوک بود، نصفش خستگی. گفت تصادف کرده، ماشینش داغون شده، شاید دیگه نشه درستش کرد. خوش‌شانس بود که فقط یه‌کم زخمی شده بود. مامان وقتی عصبانی می‌شه می‌ره پشت فرمون، همیشه همین بوده. ولی واقعیت اینه که تقصیر بابامه. هر بار خواستم براش کمک بگیرم، اون پدر روانی و مستِ MAGA بازِ من رفته گفته به دکترا که من دروغ می‌گم و همه‌چی رو به هم ریخته. یه آدم بدبخت و پوچه که اونمقدار دانشی که از انرژی هسته‌ای داره داره از تو می‌خوردش. واقعاً حس می‌کنم از سن و مرگ می‌ترسه. همیشه داره مِن‌مِن می‌کنه، یادم نمیاد آخرین باری که هشیار دیدمش کی بوده. اونم شده وضعیت دائمی‌ش. می‌گن دایی‌هاش هم همین‌جوری بودن.

سریع لباس پوشیدم، کلیدامو گرفتم و رفتم سر صحنه‌ی تصادف. ماشین دیگه یه تسلای سفید بود، بدنه‌ش جر خورده بود، چراغاش خاموش، مرده. از ویدیوی تسلا مشخص بود تقصیر با مامانمه. اونم داغون شده بود، مثل دو تا زندگی که با بدشانسی و عصبانیت خوردن به هم. راننده یه زن چینی بود، جوون، شاید ده سال از من کوچیک‌تر، ولی انگلیسی بلد نبود. من تنها کسی بودم که اون وسط انگلیسی حرف می‌زدم، بین دو تا زن زخمیِ MAGA گیر کرده بودم. خنده‌داره نه؟ زنگ زدم به بابام. بلاکم کرده بود، مثل همیشه.

بابا تازگیا کامل رفته ته دره. یه مستِ قماربازِ پوچ، که از درون داره می‌پوسه. هر بار بهش می‌گم چقدر افتضاحه، منو بلاک می‌کنه، فکر می‌کنه سکوت یعنی آبرو. زندگیش شده یه مراسم پوسیدگی: بیدار می‌شه، یه ذره خودشو می‌شوره که بوی تعفن کمتر بده، می‌ره با اتوبوس سالمندا سمت کازینو، اون‌جا تا شب می‌بازه، می‌خوره، دروغ می‌گه. بعضی وقتا مامانم رو هم می‌کشه با خودش که شاید براش پول دربیاره. خودش برای خودش یه تماشاگرِ بدبختی شده. به هیچ‌کس احترام نمی‌ذاره مگه اینکه مثل خودش کثیف، شکسته و دروغ‌گوی بیمار باشه.

وقتی بهش گفتم تصادف کرده، نه پرسید درد داره نه اینکه ماشین چی شد. فقط یه سوال سرد پرسید: «مامانت زنده‌ست؟» جواب ندادم. هیچی دیگه برای گفتن نبود.

و بعدش نوبت اون یکی داداشمه. یه موجود بی‌ارزش، کوچیک، مسخره. کل دبیرستانو با نمره‌ی گند رد کرد در حالی که من شاگرد اول بودم. این جوکِ بدبخت که فقط تونست دیپلم بگیره چون معلمامونو می‌آورد خونه و با پول راضی‌شون می‌کرد، حالا داره منو می‌چسبونه که روانی‌ام. یه دروغ خطرناک. اگه ادامه بده، لهش می‌کنم تو دادگاه. یه شکایت صد هزار دلاری می‌زنم و می‌برم، چون حقیقت با شایعه‌های مسخره‌ی ایرانی نمی‌لرزه. اون هیچی جز «ایرانی‌بازی» بلد نیست. یه مرد کوچیکه که داره با تخریب من دنبال معنا می‌گرده. پر از حسادت، پر از پوسیدگی. حتی نتونست هنرستانشو تموم کنه — همون یه شکستِ خالص. به‌جای اینکه با اکانتای فیک و شجاعت پلاستیکی‌ش دنبالم کنه، بره یه تراپیست پیدا کنه، چون حتی صورتشم واقعی نیست با اون بوتاکس و عملای پلاستیکی. آره، من می‌دونم صورتت واقعیه نیست.

اون بود که پلیس فرستاد دم در خونه‌ی مامان، اون بود که دنیای مامانو کرد ترس و گیجی، اون بود که کمک کرد مامان بره تو اون تصادف لعنتی. ولی هیچ‌وقت منو پیدا نمی‌کنه. نه تو وسواسش، نه تو تلخیش. فقط اسم منو پیدا می‌کنه جاهایی که دستش بهش نمی‌رسه — تو ژورنالا، تو نجواها، تو اون سکوتی که تا آخر عمر توی مغز بزدلا می‌پیچه.

It was dark, maybe night time. The fascists had taken over both us and Canada. I had rented a cabin somewhere in the woods, up in the mountains, with Luna. I don’t remember exactly where Shiloh was, maybe in my mom’s arms. Luna was moving fast, very fast, like Hoshi no Ko Chobin, that strange little creature from my childhood cartoon. It’s almost grotesque that this was one of the anime Tehran state TV used to broadcast to us kids.

I was walking on the road surrounded by mountains and trees, and Luna was flying like Chobin, gliding through the dark air. We reached our cabin, the light was already on inside. Luna knew how to get in, she led the way. The cabin was tucked on a hill, ringed by thick trees, the road narrow and winding like something out of Mulholland Drive, surrounded by silence and forest. I don’t remember more.

The images I see from Canada don’t make me happy. People are complaining about groceries, about prices, about how heavy everything feels.

“I thought that fascist takeover attempts were going to be architected by evil geniuses. I was not expecting how UNEARNED, NEPOTISTIC, MEDIOCRE and just DUMB so many of the people architecting this were going to be.”

And me, I have tons of homework to do. I’m DECONSTRUCTING and RECONSTRUCTING my résumé, my artist statement, and I also opened my SHIT PIPE on a few Iranians. There’s this old Iranian guy I call uncle, a MAGA man. Ever since Trump got elected he changed, started flirting with me, so I had to give him a good lesson. I told him never to text me again for the rest of his LIFE.

Of course he’s a SATLEE, which means pro SALTANAT, and in Persian SALTANAT means MONARCHY. But SATL means TRASH CAN, so SATLEE means TRASH PEOPLE basically.

SALTANAT = MONARCHY

SATL = 

We call them SATLEE. And they know it.

SATLEE SEPAHI people, the Persian MAGA.

Persian Translation:

تاریک بود، فکر کنم شب بود. فاشیست‌ها هم ما رو گرفتن، هم کانادا رو. یه کلبه اجاره کرده بودم یه جایی تو دل جنگل، بالا تو کوه، با لونا. یادم نیست شایلوه کجا بود، شاید تو بغل مامانم. لونا خیلی تند می‌رفت، واقعاً تند، مثل چوبین تو کارتون بچگی‌هام. عجیبه که همچین چیزایی رو تلویزیون دولتی تهران برای ما بچه‌ها پخش می‌کرد.

تو جاده‌ای راه می‌رفتم که دو طرفش کوه و درخت بود، لونا مثل چوبین تو هوا می‌پرید و می‌لغزید تو تاریکی. رسیدیم به کلبه، چراغش از قبل روشن بود. لونا بلد بود چطوری بره تو، خودش راهو نشون داد. کلبه بالای یه تپه بود، دورش پر از درخت، جاده باریک و پیچ‌در‌پیچ، یه جورایی مثل صحنه‌های Mulholland Drive، همه‌جا ساکت و پر از جنگل. بیشتر از این یادم نیست.

تصویرایی که از کانادا می‌بینم حالمو خوب نمی‌کنه. مردم از گرونی و قیمت‌ها و سنگینی زندگی غر می‌زنن.

«فکر می‌کردم کودتای فاشیستی رو یه مشت نابغه‌ی شیطانی طراحی می‌کنن. انتظار نداشتم این‌قدر بی‌لیاقت، نورچشمی، میان‌مایه و احمق باشن کسایی که دارن این کارو می‌کنن!»

منم؟ کلی کار دارم. دارم رزومه‌مو می‌سازم و از نو خراب می‌کنم، آرت استیتمنتم هم همین‌طور. تازه سر چند تا ایرانی هم پمپ شِتَم رو باز کردم  یه پیرمرد ایرانی هست که بهش می‌گم عمو، از اون مَگاهاست. از وقتی ترامپ اومده سر کار، عوض شده، شروع کرده باهام لاس زدن. مجبور شدم یه درس درست‌وحسابی بهش بدم. بهش گفتم تا آخر عمرش حق نداره بهم پیام بده.

البته اون یه «سَطلیه» — یعنی طرفدار «سَلطنت». تو فارسی «سَلطنت» یعنی پادشاهی، ولی «سَطل» یعنی سطل آشغال پس «سَطلی» یعنی در واقع «آدم آشغالی».

سَلطنت = پادشاهی

سَطل = 

Don’t be afraid. We are many, and we stand together. These are dark times, and it’s easy to feel like we don’t belong in a society poisoned by hate. But that is their lie—that you are alone. You are not. Reach out. Even in fear, we will not break and we will not back down. I stand with you, and I will fight for our rights—as citizens, as neighbors, as colleagues, as artists, as friends—even if I have never met you. Reach out, and reach beyond.
REMEMBER, WE ARE FIGHTING FOR OUR NEXT CHAPTER.
Tradlate this to Persian informal 

I heard there was a secret chord
That David played, and it pleased the Lord
But you don’t really care for music, do ya?
Well it goes like this
The fourth, the fifth
The minor fall and the major lift
The baffled King composing “Hallelujah”

Hallelujah, Hallelujah
Hallelujah, Hallelujah

Your faith was strong but you needed proof
You saw her bathing on the roof
Her beauty and the moonlight overthrew ya
She tied you to her kitchen chair
She broke your throne and she cut your hair
And from your lips she drew the Hallelujah

Hallelujah, Hallelujah
Hallelujah, Hallelujah

Maybe there’s a God above
But all I’ve ever learned from love
Was how to shoot somebody who out drew ya
And it’s not a cry that you hear at night
It’s not someone who’s seen the light
It’s a cold and it’s a broken Hallelujah

, Hallelujah
Hallelujah, Hallelujah
(Hallelujah, Hallelujah)
(Hallelujah), Hallelujah

Hallelujah, Hallelujah

Persian Translation:

نترس. ما زیادیم و پشت هم وایسادیم. این روزها تاریکه و آدم راحت فکر می‌کنه جاش توی این جامعه‌ی پر از نفرت نیست. ولی این دروغیه که می‌خوان بهت بقبولونن—که تنهايی. تو تنها نیستی. دستتو دراز کن. حتی اگه می‌ترسیم، ما نمی‌شکنیم و عقب نمی‌کشیم. من کنارتم و برای حق‌هامون می‌جنگم—به عنوان شهروند، همسایه، همکار، هنرمند و دوست—حتی اگه هیچ‌وقت همدیگه رو ندیده باشیم. دستتو دراز کن و فراتر برو.

یادت باشه: ما داریم برای فصل بعدی زندگی‌مون می‌جنگیم.

I’m afraid of Americans

I’m afraid of the world

I’m afraid I can’t help it

I’m afraid I can’t

God is an American

I’ve seen racism in many places—Canada, the UK, the UAE, France, Iran, Turkey, Italy, Germany, Sweden, Finland, Norway—but in America, it stings differently. Maybe because I want to believe we, as Americans, should think and behave better. And many of us do. But many do not.

From my own experience, I know this: in the face of prejudice and hatred, never give up. That’s what the haters want—for you to surrender, to stop fighting. Don’t. If they dismiss you, ask for their supervisor. If they ignore you, ask for the sergeant. As Stephen Colbert says: be strong, be brave. And if the elevator tries to drag you down, don’t just give in—press a higher floor.

Yes, we have racists, homophobes, xenophobes, antisemites, and every kind of hater imaginable. But we also have people who listen, who respond, who care, who take our concerns seriously. Seek out those people. The ones who ignore you? Leave them behind.

How many replies you get depends on how determined you are to keep asking, to keep pressing forward, to refuse to be silenced.

Why does no one ever say that America is a fun place with kind people?

Persian Translation:

من تو خیلی جاها نژادپرستی دیدم—کانادا، انگلیس، امارات، فرانسه، ایران، ترکیه، ایتالیا، آلمان، سوئد، فنلاند، نروژ—ولی توی آمریکا یه جور دیگه زخمی می‌کنه. شاید چون دوست دارم باور کنم ما آمریکایی‌ها باید بهتر فکر کنیم و بهتر رفتار کنیم. خیلی‌هامون هم واقعاً همین‌طوریم. ولی خب همه نه.

از تجربه‌ی خودم می‌دونم که جلوی تبعیض و نفرت نباید کم آورد. همون چیزی که آدمای نفرتی می‌خوان اینه که تو خسته بشی و بی‌خیال بشی. نذار. اگه بهت محل نمی‌ذارن، برو بالاتر و با رئیسشون حرف بزن. اگه اونم محل نذاشت، برو سراغ سرپرست یا مسئول بالاتر. همون‌طور که استیون کلبرت می‌گه: قوی باش، شجاع باش. اگه آسانسور خواست بکشونه‌ت پایین، نذار و یه طبقه‌ی بالاتر رو بزن.

آره، ما نژادپرست داریم، هموفوب داریم، مهاجرستیز داریم، یهودستیز داریم و هر مدل آدم نفرت‌پراکن که فکرشو بکنی اینجا داریم. ولی آدمایی هم هستن که گوش می‌دن، جواب می‌دن، اهمیت می‌دن، جدی می‌گیرن. دنبال همونا باش. اونایی که محل نمی‌ذارن؟ بی‌خیالشون شو.

اینکه چند تا جواب بگیری بستگی به این داره که چقدر مصمم باشی، ادامه بدی و بخوای بجنگی و سکوت نکنی.

ولی چرا هیچ‌کس نمی‌گه آمریکا یه جای باحال با آدمای مهربونه؟

It feels like the world is burning behind me, but I’m standing in front—just to save Luna. I love dogs so much that if I had a few extra lives, I’d give them all to them.

Last night, around midnight, Luna got sick. From twelve she started struggling to breathe, and by three in the morning her breathing was irregular. I wrapped her in a blanket, threw her in the car, and rushed out. The highway felt like a lost highway; my car felt like a spaceship, moving calmly and determinedly toward saving her. We reached the animal ER at 3:45. On the walls were cute dog drawings that created a strange contrast with the coldness of the room. By then, Luna’s breathing had calmed down, as if she understood we were at the vet. We waited until almost six in the morning; finally, the doctor said it wasn’t serious, just pneumonia. I breathed a sigh of relief.

When Luna is sick, her eyes speak a language of their own. She looks at me like I’m everything—like I’m a god who can hold death back. Every time she looks at me like that, something inside me breaks. Because I know how fragile I am; how easily everything could fall apart, and how my existence seems full on the outside but is empty inside.

I’ve lived here; both in white neighborhoods and Black neighborhoods. In white neighborhoods, I saw how some people treated Black people like slaves. Even now, in 2025, when they hire a nanny or help at home, some people treat them with such disrespect, like they’re just “servants.” But in Black neighborhoods, it was the Black neighbors who stepped in to protect me when white people tried to harm me.

This contrast always reminds me of one thing: free speech—the First Amendment. We have to defend it in the darkest moments. This is exactly the promise the First Amendment gave us, especially to minorities like us, because without it, those same flames that are devouring the world behind me will one day reach the front—and turn us to ash too.

My eyes are filled with tears watching these scenes. At the Broadview Processing Center in Illinois, peaceful protesters are standing on a public sidewalk—but masked men are attacking them without any reason. And it’s women who are being targeted. This is today’s America: intimidation, violence, and fear. I may be in California, but I can clearly see that we are living in an extremely dark and dangerous time. What were the people who voted for this really thinking? Even though they aren’t thinking at all—just like many didn’t think in Germany in 1939. And not thinking obviously comes from ignorance.

Now I’m sure there’s a group of people in the world who haven’t read history properly. They’ve realized that democracy is almost impossible for them, because they don’t know the path that led to it. Honestly, they’re really scary. For me, a person who doesn’t read books is frightening in itself.

Persian Translation:

انگار دنیا داره پشت سرم می‌سوزه، ولی من جلو وایسادم — فقط و فقط که لوُنا رو نجات بدم. سگ‌ها رو اینقدر دوست دارم که اگه چند تا جون اضافه داشتم، همه‌شون رو می‌دادم بهشون.

دیشب نصفه‌شب حال لوُنا بد شد. از دوازده شروع کرد به نفس‌نکشیدن، تا سه صبح دیگه نفسش قطع و وصل بود. پیچیدمش تو پتو، انداختم تو ماشین و با عجله زدم بیرون. بزرگراه مثل بزرگراه گم‌شده بود؛ ماشینم حس یه سفینه رو داشت که آروم و مصمم می‌رفت سمت نجات. رسیدیم اورژانس حیوانات ساعت ۳:۴۵. روی دیوار نقاشی‌های بامزه‌ای از سگ‌ها بود که با اون فضای سرد اتاق، یه جور تضاد عجیب درست می‌کرد. حالا دیگه لوُنا نفس‌هاش آروم‌تر شده بود، انگار فهمیده بود اومدیم دکتر. تا نزدیکای شش صبح معطل شدیم؛ آخرش دکتر گفت جدی نیست، فقط ذات‌الریه. نفس راحتی کشیدم.

وقتی لوُنا مریض می‌شه، چشماش با یه زبون خودش بهم حرف می‌زنه. جوری نگام می‌کنه که انگار من همه‌چیزم — انگار من خدایی هستم که می‌تونه مرگ رو عقب بندازه. هر بار اون نگاه رو بهم می‌کنه، یه چیزی توی درونم می‌شکنه. چون خودم خوب می‌دونم چقدر شکننده‌م؛ چقدر زود ممکنه همه‌چیز از هم بپاشه، و چقدر وجودم به ظاهر پره ولی تهش خالیه.

من اینجا زندگی کردم؛ هم تو محله‌های سفید، هم تو محله‌های سیاه. تو محله‌های سفید دیدم چطور بعضی‌ها با سیاه‌پوستا مثل برده رفتار می‌کنن. حتی حالا، همین ۲۰۲۵، وقتی پرستار یا کمک خونه میارن، بعضی‌ها طوری تحقیرشون می‌کنن که انگار فقط «خدمتکار»ن. اما تو محله‌های بلَک، همون همسایه‌ها بلَک اَم بودن که وقتی سفیدپوستا می‌خواستن به من آسیب بزنن، خودشونو جلو انداختن و ازم دفاع کردن.

این تضاد همیشه یادم می‌ندازه که آزادی بیان — متمم اول. باید تو تاریک‌ترین لحظه‌ها در اِمریکا ازش دفاع کنیم. اصلا این همون قولیه که متمم اول بهمون داده، مخصوصا به ما اقلیت‌ها، چون اگه نباشه، همون شعله‌هایی که الان پشت سرم دنیا رو می‌بلعن، یه روز می‌رسن جلو و ما رو هم خاکستر می‌کنن

چشمام از دیدن این صحنه‌ها پر از اشک شده است. در مرکز پردازش برودویو در ایلینوی، معترضان صلح‌طلب روی پیاده‌رو عمومی ایستاده‌اند—با این حال مردان نقاب‌پوش بدون هیچ دلیل موجهی علیه آن‌ها حمله می‌کنند. و این زنان هستند که هدف قرار گرفته‌اند. و این آمریکای امروزه: ارعاب، خشونت و ترس. ممکن است من در کالیفرنیا باشم، اما کاملاً می‌بینم که ما در زمانی بسیار تاریک و خطرناک داریم زندگی می‌کنیم. اونایی که به این وضعیت رأی دادن واقعاً چی فکر می‌کردن؟ هر چند اونا اصلاً فکر نمی‌کنن، همون‌طور که در ۱۹۳۹ در آلمان خیلی‌ها فکر نکردن؟ و فکر نکردن بدون شک از کم‌سوادی میاد.

حالا دیگه مطمئنم یه عده تو دنیا هستن که تاریخو خوب نخوندن. اینا فهمیدن دموکراسی تقریباً براشون غیر ممکنه، چون نمی‌دونن مسیر رسیدن به دموکراسی چه شکلی بوده. راستش اینا خیلی ترسناک‌ن. اصولاً آدمی که کتاب نمی‌خونه، از نظر من خودش یه ترسه.

Your own personal Jesus

Someone to hear your prayers

Someone who cares

Your own personal Jesus

Someone to hear your prayers

Someone who’s there

Feeling unknown

And you’re all alone

Flesh and bone

By the telephone

Lift up the receiver

I’ll make you a believer

As I get older, new pains crawl into my body like secret maps written in blood. They take days, sometimes weeks, before I can recognize them, before I can tell them apart from the old aches I already know. Some move through my bones like whispers from another life. Strange, strange to feel them everywhere—yet there’s a perverse joy in deciphering their alien tongue. If that makes me a hypochondriac, so be it. I’ll march it proudly through the corridors of my skull.

It’s absurd how many Iranians mistake love for something that blooms only in the lower body. For me, love coils in the folds of my brain. Not in my heart—my heart is concrete, poured and hardened by decades of pain, a cold concrete sculpture of what once pulsed with warmth.

I never chose my father. That knowledge twists through me and, in a way, frees me. His lack of integrity barely grazes me now. He mirrors religious extremism in Iran—where brains are exercised in peni*** and humanity itself is a nuclear accident, a grotesque fusion. He believes in guns. He believes in manhood. For him, every child is just another molecular accident drifting across the planet, disposable, forgettable.

When it comes to love a man, I love Marilyn Manson. He is a vampire wandering through the smog of Los Angeles, a beacon in the fog of what I cannot fix. Some days, words collapse inside me like lead balloons. How do people even write three hundred pages? Does any stranger ever read the nonsense spilled across them?

But this—I know—is the pulse. Writing, creating—those are the moments I feel alive. I love kids. I love dogs. I love the absurdity of existing while the world burns in flames no one else sees.

Yesterday, on X, I found myself staring into another grotesque mirror: an Iranian man who abandoned his five-year-old after his wife killed herself in Iran, because the child wasn’t his. I hurled words at the void: how could that MF give up a child who grew in his arms? I rescued my dog. I didn’t f** her father. F*** that Iranian man. And I was attacked by hundreds of religious idiots—men and women in Iran who confuse love with their **.

I’ve been waiting for this moment for all my life

Persian Translation:

Your own personal Jesus

Someone to hear your prayers

Someone who cares

Your own personal Jesus

Someone to hear your prayers

Someone who’s there

Feeling unknown

And you’re all alone

Flesh and bone

By the telephone

Lift up the receiver

I’ll make you a believer

Persian Translation:

با بالا رفتن سن، دردهای جدیدی توی بدنم ظاهر می‌شن، مثل نقشه‌های مخفی که با خون کشیده شده باشن. بعضی وقتا روزها، بعضی وقتا هفته‌ها طول می‌کشه تا بفهمم درد چیه و فرقش با دردای قبلی چیه. بعضی‌ها از استخونام رد می‌شن، مثل نجواهایی از یه زندگی دیگه. عجیبن، ولی یه لذت خاص دارن وقتی زبانشون رو می‌فهمم. اگه این باعث بشه من هیپوکندریاک باشم، باشه، با افتخار تو ذهنم رژه‌شون می‌کنم.

مسخره‌ست که خیلی از ایرانی‌ها عشق رو فقط توی پایین تنه می‌بینن. برای من، عشق توی مغزم جا گرفته. نه توی قلبم—قلبم یه مجسمه سرد بتنیه، ریخته و سخت‌شده از سال‌ها درد، نشونه‌ای از چیزی که قبلاً گرم می‌تپید.

هیچ‌وقت پدرم رو انتخاب نکردم. اینو که می‌فهمم یه جور آزادی بهم می‌ده. بی‌اخلاقی و کم‌ارزشی‌ش الان دیگه زیاد بهم آسیب نمی‌زنه. اون آیینه‌ایه از افراط مذهبی تو ایران—جایی که مغزها توی پنی*** ورزش داده می‌شن و انسانیت خودش یه فاجعه هسته‌ایه. به اسلحه ایمان داره و به مردانگی. برای اون هر بچه یه حادثه مولکولی دیگه‌ست که روی زمین شناوره، فراموش‌شدنی و مصرف‌شدنی.

وقتی نوبت عشق یه مرد می‌رسه، من مریلین منسون رو دوست دارم. یه خون‌آشام که تو دود و مه لس‌آنجلس می‌چرخه، چراغی توی مه چیزی که نمی‌تونم فیکسش کنم. بعضی روزا کلماتم مثل بادکنک سربی سقوط می‌کنن. مردم چطوری سیصد صفحه می‌نویسن؟ آیا کسی واقعاً این چرندیاتو می‌خونه؟

اما اینو می‌دونم—این ضربان منه. نوشتن و خلق کردن، همین لحظاته که زنده بودن رو حس می‌کنم. بچه‌ها رو دوست دارم، سگ‌ها رو دوست دارم، و پوچیِ بودن رو دوست دارم، وقتی دنیا توی شعله‌هایی می‌سوزه که هیچ‌کس نمی‌بینه.

دیروز تو ایکس، خودمو یهو تو یه آینه گروتسک دیگه دیدم: یه مرد ایرانی که بچهٔ پنج‌سالشو رها کرده بود، بعد همسرش تو ایران خودشو کشته بود چون فهمیده بود اون بچه بچهٔ شوهرش نیست. من تو خلأ فریاد زدم: چطور اون حرومزاده می‌تونه بچه‌ای که تو آغوشش بزرگ شده رو ول کنه؟ من سگم رو نجات دادم. با پدرش سکس نکردم. ف** اون مرد ایرانی. و بعد توسط صدها آدم مذهبی احمق—زن و مرد تو ایران که عشق رو با *** اشتباه می‌گیرن—حمله شدم.*

I’ve been waiting for this moment for all my life

Oh Lord.

I woke up, went to the mirror, my left eye was red, when I looked closer it was scary, there was a blood clot in it, I knew I couldn’t go to the ER any sooner than my lunch break, well, they examined my eyes and prescribed some medication, I had to follow up quickly and get an appointment with a doctor, up to this point—48 hours and two tense conversations later—I finally got an urgent appointment with an eye doctor, thanks to that Iraqi-American guy who is the office manager at my doctor’s office and understands my pain, this guy from Burning Man posted a video and says he goes there because it forces him to be fully in survival mode—the most absurd thing someone from the Middle East could ever hear, it really is, I’ve been living in survival mode since day one after my migration, I feel sad for Burning Man because they’ve sunk so deep into absurdity that saving them is almost impossible—if you can still decipher what I mean, I can’t write much, my eye hurts, I hope to see the doctor tomorrow, here in LA the weather is cloudy and I’m listening to Naqoyaqasti by Philip Glass.

Persian translation:

‎بیدار شدم، رفتم جلوی آینه، چشم چپم قرمز بود، وقتی بهتر نگاه کردم ترسناک بود، یه لخته خون داشت توش، می‌دونستم نمی‌تونم زودتر از وقت ناهار برم اورژانس، خوب، چشم‌هامو معاینه کردن و چندتا دارو تجویز کردن، مجبور شدم سریع پیگیری کنم و با یه دکتر وقت بگیرم، تا اینجا—۴۸ ساعت و دو مکالمه پرتنش طول کشید—تا بالاخره یه نوبت فوری با چشم‌پزشک بگیرم، مرسی از اون مرد عراقی-آمریکایی که مدیر داخلی دفتر دکترمه و دردهای منو درک می‌کنه، این یارو از Burning Man ویدیو گذاشته و می‌گه که میره اونجا چون مجبورش می‌کنه به طور کامل تو حالت بقا باشه—مسخره‌ترین چیزی که یه آدم از خاورمیانه می‌تونه بشنوه، واقعاً همینه، من از روز اول بعد از مهاجرت تو حالت بقا زندگی کردم، برای Burning Man ناراحتم چون اون‌ها انقدر فرو رفتن تو ابزورد که نجاتشون تقریباً غیرممکنه—اگه هنوز بتونید منظورمو بفهمید، خیلی نمی‌تونم بنویسم، چشمم درد می‌کنه، امیدوارم فردا دکتر ببینم، اینجا تو لس‌آنجلس هوا ابریه و من دارم به Naqoyaqasti اثر فیلیپ گلس گوش می‌کنم.

By the time I came to my senses, it was already too late. Snakes were everywhere—crawling over the trees, dropping down from the branches into the boulevard. There were trees in the middle of the street and lining both sides, and snakes seemed to be pouring down from every direction. I held Luna tight in my arms and ran backward, only thinking about escape. Then, out of nowhere, a long staircase appeared, like some kind of way out from all these crazy snakes. I started climbing. My legs burned, my breath was sharp and fast, but I kept going up, praying we’d survive.

When I finally reached the top, right then, a thin white-and-orange snake lunged at Luna. My heart broke. I tried to scream, but no sound came out—just like that scene from The Little Mermaid. I pounded on doors, desperate, but my voice wouldn’t reach anywhere, and Luna’s breathing grew weaker and weaker. It felt like a nightmare sitting heavy on my chest.

Then I woke up.

The first thing I did was crack open an ice-cold can of Diet Coke. The hiss and the chill of it pulled me back into reality. And this weather—completely brutal. Almost a week of a hundred degrees, with suffocating humidity on top of it. Lately, I notice contradictions more than ever. The same people who mock vaccines are the ones shooting up Ozempic like it’s candy. As for me, I’d rather stay away from that poison and just manage with healthy eating—even if my stomach never looks like a Kardashian’s.

On my days off, honestly, all I want is to do nothing. Absolutely nothing. Not errands, not gatherings, not draining conversations that only chip away at my peace.

And there’s one thing I’ll never understand: why do people love those who don’t love them back? If we could just learn to give our love to those who actually love us in return, the world would be a different place—better, healthier. At the very least, I’ve realized this: I have to protect my own space. If someone can’t respect my boundaries, then I ask them to leave, plain and simple. I don’t care who they are or where they come from—my space and my peace are mine, and that’s something I’m learning to stand up for, a little more every day.

And then there are the kids who just moved here from Iran. Honestly, they’re in a bad place. They don’t know how to connect with people on even the smallest human level. The “solutions” they come up with don’t make sense, but they act like they’re wildly successful. They’re strangers to free speech—so much so that they confuse it with privacy. And almost nothing seems to matter to them beyond making money. If anything, it just shows the deep decay of Iranian society.

Persian translation:

وقتی به خودم اومدم، دیگه خیلی دیر شده بود. مارها همه‌جا بودن، روی درخت‌ها می‌خزیدن و از شاخه‌ها می‌پریدن توی بولوار. درخت‌ها هم وسط خیابون بودن و هم دو طرفش، و مارها انگار از هر طرف داشتن می‌اومدن پایین.

لونا رو محکم بغل کردم و عقب عقب می‌دویدم، فقط به فکر فرار. بعد یه پله‌ی خیلی بلند ظاهر شد، مثل یه راه فرار از همه‌ی این مارهای دیوونه. شروع کردم بالا رفتن، پاهام می‌سوخت، نفسم تند می‌زد، ولی خب، بالا می‌رفتم و دعا می‌کردم که زنده بمونیم.

وقتی رسیدم بالا، درست همون موقع یه مار لاغر سفید و نارنجی حمله کرد به لونا. دلم شکست. خواستم جیغ بزنم، ولی صدام در نیومد، دقیقاً مثل اون صحنه‌ی «پری دریایی کوچولو». دست‌وپا زدم و به درها کوبیدم، ولی صدام هیچ جا نمی‌رسید، و نفس‌های لونا کم‌کم ضعیف می‌شد. انگار بختک افتاده روم.

بعد از خواب پریدم، و اولین کاری که کردم باز کردن یه قوطی یخ‌زده‌ی کوکای رژیمی بود. صدای هیسش و خنکی نوشابه یه جورایی منو آورد سر واقعیت. این گرما هم دیگه خیلی بی‌رحم شده، نزدیک یه هفته‌ست که هوا صد درجه است و رطوبت هم آدمو کلافه می‌کنه.

این روزها بیشتر به تضادها دقت می‌کنم. همون آدمایی که واکسن رو مسخره می‌کنن، دارن بالا و پایین می‌رن روی اوزمپیکشون. من اما ترجیح می‌دم سمتش نرم و با خورد و خوراک درست خودمو مراقبت کنم، حتی اگه شکمم هیچ‌وقت مثل کارداشیان‌ها تخت نشه.

روزهایی که کار نمی‌کنم، فقط دلم می‌خواد هیچ کاری نکنم، واقعاً هیچ کاری. نه کارای عقب‌افتاده، نه جمع‌های خسته‌کننده، نه دیالوگ‌هایی که فقط اعصابمو خرد می‌کنه.

ولی یه چیزو هیچ وقت نفهمیدم: چرا آدم‌ها عاشق کسایی می‌شن که دوستشون ندارن؟ اگه فقط یه بار بفهمیم که باید اون‌هایی رو دوست داشته باشیم که اون‌ها هم دوسمون دارن، دنیا شاید یه چیز دیگه می‌شد، یه جور بهتر، یه شکل سالم‌تر.

دست‌کم فهمیدم باید از فضاهای خودم محافظت کنم. اگه کسی نمی‌تونه احترام مرزامو رعایت کنه، خب با مهربونی ازش می‌خوام فضامو ترک کنه. مهم نیست کیه یا از کجا اومده، فضای من و آرامش من حق منه. و این چیزی‌یه که دارم سعی می‌کنم درستش کنم، هر روز یه کمی بهتر.

بچه‌هایی که تازه از ایران میان اینجا، وضعیتشون خیلی بده. هیچ حس همدلی‌ای با آدم‌ها ندارن، حتی توی کوچکترین روابط انسانی. راه‌حل‌هایی که دارن سر و ته نداره و خودشونو خیلی موفق می‌دونن بدون هیچ پایه‌ای. آزادی بیان براشون یه چیز عجیب و غریبِ، جوری که با حریم خصوصی اشتباهش می‌گیرن. و تقریباً جز پول درآوردن، هیچ ارزش انسانی دیگه‌ای براشون مهم نیست. این یعنی هیچ چیز جز زوال جامعه ایران رو نمی‌تونه نشون بده.

As of August 17, 2025, it’s all over the news: a mother and her daughter discovered in Ekbatan, their corpses liquefying under the suffocating Tehran heat. For weeks, fat and blood had seeped through the ceiling, dripping like a grotesque rain onto the apartment below. When the police finally broke in, they found the mother upstairs, sealed inside a locked room. The heat had devoured her until only her bones and strands of hair clung stubbornly to existence.

They searched for the daughter and found her downstairs, collapsed in the living room. Her body, too, had melted into the carpet and concrete, a human form dissolving into stains and fumes. Neighbors had been complaining for months of the stench of rot, but in Ekbatan no one truly listens—stench is the language of the place, as common as concrete dust.

The detective muttered that the daughter, a chemistry student, had kept her mother’s corpse locked away, living beside her decay in absolute solitude, ordering her survival from the glow of a phone screen. They had no family, no visitors. In Ekbatan, that is not unusual. The towers are full of ghosts: suicides, murders, gunshots echoing through stairwells. Ekbatan is a vertical graveyard disguised as housing.

I grew up there, from six to seventeen. I know its silence. I know its smell. If you have lived in Ekbatan, you are never like the rest of Tehran. You are half-haunted. The towers make you a stranger to the living, a companion to the dead. Ekbatan is home to rebels, artists, and Iran’s finest writers—men and women who sharpened their pens against concrete walls and bled their words into the void.

Whenever I dream of Tehran, it is always Ekbatan that rises around me, those brutalist blocks stretching like mausoleums under a fevered sky. The air smells of burnt hair and damp pages. The stairwells hum with forgotten lives. I walk the corridors and feel the walls breathing, as though the whole complex is alive, its veins filled not with water or electricity but with the slow drip of human remains.

Ekbatan never lets you leave. Even when you escape, it grows inside you, like mold.

Persian Translation:

از تاریخ ۱۷ اوت ۲۰۲۵، این خبر همه‌جا پیچید: کشف جسد مادری و دخترش در اکباتان؛ جنازه‌هایی که زیر گرمای خفه‌کننده‌ی تابستان تهران ذوب شده بودند. هفته‌ها بود که خون و چربی از سقف نشت می‌کرد و همچون بارانی هولناک بر واحد پایین می‌چکید. وقتی پلیس بالاخره در را شکست، مادر را در اتاقی قفل‌شده یافتند؛ گرما بدنش را بلعیده بود، تا جایی که تنها استخوان‌ها و تکه‌هایی از مو باقی مانده بود.

آن‌ها به جست‌وجو ادامه دادند و جسد دختر را در نشیمن طبقه پایین پیدا کردند؛ پیکر او نیز در فرش و بتن حل شده بود، انسانی که به لکه و بوی تعفن بدل گشته بود. همسایه‌ها ماه‌ها از بوی تعفن شکایت کرده بودند، اما در اکباتان هیچ‌کس به این چیزها گوش نمی‌دهد؛ بوی مرگ زبان روزمره‌ی این مجتمع است، درست به اندازه‌ی گرد و غبار بتن.

کارآگاه زیر لب گفت که دختر ـ دانشجوی شیمی ـ جنازه‌ی مادرش را در اتاقی بسته نگه داشته بود و در سکوت مطلق، کنار تجزیه‌ی او زندگی می‌کرد؛ همه‌چیز را آنلاین سفارش می‌داد. نه خانواده‌ای، نه دوستی، نه کسی که در بزند. در اکباتان این چیزها عادی‌ست. برج‌ها پر از ارواح‌اند: خودکشی‌ها، قتل‌ها، تیراندازی‌هایی که در راهروها پژواک می‌شوند. اکباتان قبرستانی عمودی‌ست که خود را به شکل آپارتمان جا زده.

من از شش‌سالگی تا هفده‌سالگی آنجا بزرگ شدم. سکوتش را می‌شناسم، بویش را می‌شناسم. اگر در اکباتان زندگی کرده باشی، دیگر هرگز مثل بقیه‌ی تهران نیستی. نیمه‌جن‌زده‌ای، نیمه‌مرده‌ای. برج‌ها تو را بیگانه می‌کنند با زنده‌ها و همنشین می‌کنند با مرده‌ها. اکباتان خانه‌ی شورشی‌ها، هنرمندان و بهترین نویسندگان معاصر ایران است؛ کسانی که قلمشان را بر دیوارهای بتنی تیز می‌کردند و کلماتشان را چون خون در خلأ می‌ریختند.

هر وقت تهران را در خواب می‌بینم، همیشه اکباتان است که دورم قد می‌کشد؛ بلوک‌های عظیم و بی‌انتها که همچون مقبره‌ها زیر آسمانی تب‌زده کشیده شده‌اند. هوا بوی موی سوخته و کاغذ خیس می‌دهد. راهروها پر از زمزمه‌ی زندگی‌های فراموش‌شده‌اند. در آن‌ها قدم می‌زنم و احساس می‌کنم دیوارها نفس می‌کشند، گویی رگ‌های مجتمع نه از آب و برق، که از چکه‌های کندِ بقایای انسانی پر شده‌اند.

اکباتان هیچ‌وقت تو را رها نمی‌کند. حتی وقتی فرار می‌کنی، درونت رشد می‌کند؛ مثل قارچ .

One thing California’s taught me: I don’t have to like everyone. I just need to know how to share space without burning it down. Coexistence is an art form — like dancing next to someone you secretly hope steps on a rake.

The problem only starts when a toxic, manipulative narcissist catches the scent of rejection. It hits them like a lightning bolt through their ego-shield. Their whole fragile, Voldemort-ass immune system short-circuits, and suddenly their soul can’t compute that someone — me — just isn’t buying what they’re selling.

And honestly? Watching that moment of implosion? Weirdly satisfying. The more I care, the faster they dissolve into the void, like smoke in the ocean. But I don’t reject them to hurt them — no, no. Years of transcendental meditation through creating art brought me here. This rejection is sacred. It’s intuitively clean.

I learned early on: I can only love you if you let me love my tribe. You’ve gotta let others love their tribe, too. If you think you’re the only one worthy of love, you clearly don’t know love as you should — not the real kind. I can only love you if you let my tribe breathe, thrive, and survive with respect, love, and kindness.

Otherwise, you’ll have to face me — and I’ll burn you. That’s the deal. I don’t care what your relationship is to me. I only know I have core values I fight for. And I don’t care how much money you have or what kind of car you drive — because I drive dragons.

Also — and I’m tired of explaining this — I don’t like traveling to Europe. It’s like landing in Vegas and losing, over and over again. Let me hate the craziness of Paris and the dark disciples in London — just a tight-lipped, over-disciplined trauma ghost. The only place in Europe that feels like home is Napoli. Napoli’s chaos matches my bloodstream. I’ll go back when it calls me again.

My parents in Iran had to fight battles even with their names. You don’t get it — the Islamic Republic’s intelligence kept summoning them, trying to make them change who they were, syllable by syllable.

They wanted my mom to change her name. In Tehran, that’s a normal Tuesday. And a taco. The higher up you are, the less you’re allowed to say no. My mom resisted. My dad surrendered. As usual.

And let me say this once, for real: being from Tehran is not the same as being from a farm in Qazvin, Isfahan, Rasht, or even Shiraz or Kermanshah. It’s not about race — it’s about the terrain. Like it’s not on me that Oklahoma is racist and religious. It’s about growing up in a black-and-white world with no filter, no fluff. It’s raw. It’s unapologetic. It cuts. It’s related to an architectural concept.

You either fight to survive or disappear. Every day is a street fight — mental or physical — and you don’t get to blink. I’m not a tourist. I was born in Tehran. I had to survive it.

یه چیزی که کالیفرنیا یادم داد اینه که لازم نیست همه رو دوست داشته باشم. فقط باید بلد باشم با بقیه تو یه فضا زندگی کنم، بدون اینکه همه‌چی رو آتیش بزنم. هم‌زیستی خودش یه جور هنرِ — مثل رقصیدن کنار کسی که ته دلت می‌خوای پاش بره روی یه چنگک.

مشکل از جایی شروع می‌شه که یه آدم سمیِ خودشیفته، بوی ریجکت شدن رو حس می‌کنه. اون لحظه مثل رعد و برق می‌خوره وسط سپر ایگوش. کل سیستم دفاعیِ لرد ولدمورتش هنگ می‌کنه و یه‌هو روحش نمی‌تونه بفهمه که یکی — من — مشتریِ چرندیاتش نیست.

و راستشو بخوای؟ دیدن لحظه‌ی فروپاشیش؟ یه‌جوری خوشاینده. هرچی بیشتر بهم بربخوره، سریع‌تر توی خلا دود می‌شن. ولی من اونا رو رد نمی‌کنم که آسیب بزنم — نه، نه. سال‌ها مدیتیشن ترنسندنتال از راه خلق هنر منو به این نقطه رسونده. این رد کردن یه جور احترامه. یه چیزی تو دلشه که تمیز و صافه.

زود فهمیدم: فقط وقتی می‌تونم تو رو دوست داشته باشم که بذاری قبیله‌ی خودم رو هم دوست داشته باشم. تو هم باید بذاری بقیه قبیله‌ی خودشونو دوست داشته باشن. اگه فکر می‌کنی فقط تو لیاقت عشق داری، عشق رو اصلاً نمی‌فهمی — اون‌جور که باید نمی‌فهمی. من فقط وقتی تو رو دوست دارم که بذاری قبیله‌ی من نفس بکشه، رشد کنه و با احترام و عشق و مهربونی زنده بمونه.

اگه نه، باید با من طرف شی — و من می‌سوزونمت. این دیله مونه. برام مهم نیست چه نسبتی با من داری. من فقط ارزش‌هامو می‌شناسم و براشون می‌جنگم. برام مهم نیست چقدر پول داری یا چه ماشینی سوار می‌شی — چون من سوار اژدها می‌شم.

راستش — دیگه خسته شدم از توضیح دادن — من اهل سفر به اروپا نیستم. مثل این می‌مونه که بری وگاس و هی ببازی، هی ببازی. بذار از پاریس متنفر باشم، بذار از اون پرینسیپل‌های تاریک لندن بدم بیاد — یه شهر خشک، لب‌دوخته، با روحی پر از انضباط و تراما. تنها جایی تو اروپا که برام حس خونه داره، ناپولیه. دیوونگی ناپولی با خونم مچ شده. وقتی صدام کنه، برمی‌گردم.

مامان‌بابای من تو ایران حتی با اسم‌شون هم جنگیدن. نمی‌فهمی — اطلاعات جمهوری اسلامی هی احضارشون می‌کرد، می‌خواستن اسمشونو عوض کنن، واو به واو.

می‌خواستن مامانمو مجبور کنن اسمشو عوض کنه. تو تهران، این چیزا تو نرتن یه سه‌شنبه‌ی عادیه. و یه تاکو تیوزدی. هرچی مقامت بالاتر باشه، کمتر می‌تونی بگی نه. مامانم مقاومت کرد. بابام کوتاه اومد. مثل همیشه.

و بذار اینو یه بار برای همیشه بگم: تهرانی بودن با بچه‌ی یه روستا تو قزوین، اصفهان، رشت یا حتی شیراز و کرمانشاه فرق داره. ربطی به نژاد نداره — به معماری مربوطه. همون‌جوری که تقصیر من نیست که اوکلاهما نژادپرست و مذهبیه. این یه دنیای سیاه و سفیده، بی‌فیلتر، بی‌ظرافت. خشنه. بی‌معذرت.و به کانسپت معماری مربوطه که می‌برّه.

یا باید بجنگی و زنده بمونی، یا می‌پری از صحنه. هر روز یه جنگه — ذهنی یا جسمی — و حتی فرصت پلک زدن هم نداری. من توریست نیستم. من تو تهران به دنیا اومدم. مجبور بودم زنده بمونم.