The Ten Commandments of Darkness

1. Being dark is not an act. It’s a set of facts that have already been verified. I was born in a dark city.
2. You have to be born into a dark family. I was.
3. You have to grow up in dark neighborhoods. I did.
4. You have to have a dark upbringing. I did, and it shaped me before I ever had a choice.
5. You have to have gone to dark art schools. I did, and I learned what real darkness actually costs.
6. You have to lose people you loved at a young age. I did—many of them. Not metaphorically, but violently and for real. Plus thousands who were killed by the Islamic Republic of Iran.
7. You have to have lived in isolation. For me, that wasn’t a phase; it was my entire life.
8. You have to hate the sun. I do. Under the sun I completely vaporize, like a vampire—like the film Only Lovers Left Alive.
9. Your favorite artist has to come from real darkness—someone like Chuck Schuldiner, who is mine as well.
10. You have to go under anesthesia multiple times and come back. I’ve crossed that line more than once and returned, and I’m about to experience it again soon.

And the final truth is this: a bunch of nobody jackals who survive on connections in Los Angeles pretend to be dark, and they don’t realize that I’ve been dead for a long time.

Persian Traslation:

ده فرمان تاریکی

1. تاریک بودن ادا نیست. یه سری واقعیته که از قبل چک شده. من توی یه شهر تاریک به دنیا اومدم.
2. باید توی یه خانواده‌ی تاریک به دنیا بیای. من اومدم.
3. باید توی محله‌های تاریک بزرگ شده باشی. من شدم.
4. باید تربیتِ تاریکی داشته باشی. من داشتم، و قبل از این‌که حق انتخابی داشته باشم، شکلَم داد.
5. باید مدرسه‌های هنرِ تاریک رفته باشی. من رفتم، و فهمیدم تاریکیِ حقیقی چه قیمتی داره.
6. باید کسانی رو زود از دست داده باشی که عاشقشون بودی. من از دست دادم—خیلی‌هاشون. نه استعاره‌ای، واقعی و خشن. به‌علاوه هزاران نفر که توسط جمهوری اسلامی ایران کشته شدن.
7. باید توی انزوا زندگی کرده باشی. این برای من یه دوره نبود؛ کل زندگیم بود.
8. باید از آفتاب بدت بیاد. ازش متنفرم. زیر آفتاب کامل بخار می‌شم، مثل یه خون‌آشام، مثل فیلم Only Lovers Left Alive.
9. هنرمند مورد علاقه‌ت باید از دلِ تاریکیِ واقعی اومده باشه؛ یه کسی مثل چاک شولدینر، که مالِ من هم هست.
10. باید چند بار بیهوشی رو تجربه کرده باشی و برگشته باشی. من چند بار از اون خط رد شدم و برگشتم، و به‌زودی دوباره هم دارم تجربه‌ش می‌کنم.

و حقیقت آخر اینه: یه مشت چاقالِ هیچ‌کاره که با رابطه‌بازی زندگی می‌کنن، توی لس‌آنجلس ادای تاریک‌بودن درمیارن، و نمی‌فهمن من از خیلی وقته مردم.

There’s something in the message you sent that bothers me. It’s as if you’re deliberately speaking in a way that stirs up curiosity in me, creating this unnecessary sense of mystery. You say, “I went to a city”… okay, which city? I didn’t even ask. Saying the name isn’t hard—just say you went to New York, Toronto, Berlin… anything. But saying it like that, leaving it vague on purpose, creates a strange feeling.

And then you shift direction again. You once told me December would be quiet for you, and now suddenly you’re overwhelmed with work and under pressure. There’s nothing wrong with work—it’s great that you’re busy—but I don’t understand. Either you want to stay in touch with me, or you don’t. You could very simply say, “Shirin, let’s not stay in contact,” or whatever you want. But this text… this tone… it’s full of games. Psychological games. And the worst part is that you seem to think I won’t notice.

My only question is: why?

And yes, I’m sure you’ll say, “That’s just your opinion,” but no. It’s not just my opinion. It’s the feeling that pours out of every sentence you wrote.

And I’m not suspicious, I’m not sensitive, and I’m not nosy—none of that. It’s just that when I read your message, something in it unsettles me. Something in it tells me you’re not in America. Maybe that feeling is wrong. Maybe I’m mistaken. But the text… there’s something off about it. Something dark running through it.

And I don’t know why.

I don’t even have a question.

Cross my name off the devil’s to-do list
Burn every page in that little black book

Persian translation:

یه چیزی توی این متنی که فرستادی اذیتم می‌کنه. انگار از عمد طوری حرف می‌زنی که ذهن منو قلقلک بدی، یه کنجکاویِ الکی بسازی. می‌گی «رفتم یه شهری»… خب اسمش چیه؟ گفتنش که سخت نیست. می‌تونی بگی رفتم نیویورک، تورنتو، برلین… هر چیزی. ولی این‌جوری حرف زدن، این ابهام درست کردن، یه حس عجیب و اذیت‌کننده می‌ده.

بعد هم مسیر حرفتو عوض می‌کنی. یه بار می‌گی دسامبر خلوتی، حالا یهو می‌گی سرکاری و فشار زیاده. نه این‌که کار بد باشه—کار همیشه خوبه—ولی راستش نمی‌فهمم جریان چیه. آدم یا می‌خواد با یکی در ارتباط باشه، یا نمی‌خواد. خیلی ساده می‌تونی بگی «شیرین، بهتره در ارتباط نباشیم» یا هر چیزی. ولی این متن… این لحن… یه حالت بازی داره. یه جور بازی ذهنی.

و بدترش اینه که انگار فکر می‌کنی من نمی‌فهمم.

سوال من فقط اینه: چرا؟

و می‌دونم، احتمال زیاد می‌گی «این برداشت توئه»، ولی نه… این فقط برداشت من نیست. این حسیه که از تک‌تک جمله‌هات می‌چکه.

من نه شکاکم، نه حساسم، نه فضول. هیچ‌کدوم نیستم.

فقط وقتی این متن رو می‌خونم، یه چیزی توش اذیتم می‌کنه.

یه حسی بهم می‌گه تو آمریکا نیستی. شاید درست نباشه، شاید اشتباه می‌کنم.

ولی این متن… یه جوریه. یه تاریکی‌ای توش هست.

و راستش نمی‌دونم چرا.

سوالی هم ندارم. فقط این حس رو داشتم.

Since July, I’ve written fifty pages of my book, and it happened for one reason: I stopped caring for losers. I cut the noise. I stopped going out unless it mattered. I stopped dragging myself to galleries to stare at art that doesn’t feed a single human need. And yes—sometimes I didn’t leave my room at all. That is the writer’s reality. You don’t wander, you don’t socialize, you get in the chair and you write, write, write, write, write and write……

I’m not a people pleaser—not anymore. Now I do things for myself: cooking what I want, updating my résumé, playing with Luna my dog, working, making art. I refuse to care about people who can’t care about me. I’m a lacanianin powered by Gilles Deleuze, or maybe it’s more honest to say a Deleuzian Gilles by Jacques Lacan. So let me repeat it:

“SHIT ON YOUR WHOLE MORTIFYING, IMAGINARY AND SYMBOLIC THEATER.”

American politics? More bipolar than a broken compass, and politics in general is no better. Meanwhile, Christin braided my hair, and she nailed it—those fingers know nothing but braiding; it’s instinct, pure and simple.

In my book, money is the last thing an artist should obsess over. You fall in love with an idea. You ignite. You translate that fire into your medium. That’s the whole point. It has nothing to do with a career and everything to do with desire. If you’re not doing that, I’ll say it flat-out: you’re not an artist; you’re a craft person.

And you need to know this: I’m an artist. Calling me anything else should be straight up iligal.

What I hate most about my Iranian identity is that cursed invention they call a Mostarah. That squat toilet was childhood terror disguised as plumbing. That gaping, filthy hole sat there like a hungry mouth, and as a kid it traumatized the hell out of me. And honestly? It still does. Every time I think about it, I swear that hole isn’t just a hole—it feels like it swallowed 3,000 years of history, culture, poetry, and dignity in one giant flush. So no, it’s not my thing anymore. It never will be.

Persian Translation:

از تیر ماه تا حالا پنجاه صفحه از کتابمو نوشتم، و فقط یه دلیل داره: قید لوزرا رو زدم. صداها رو خفه کردم. دیگه بی‌خود و بی‌جهت از خونه نمی‌زنم بیرون. دیگه خودمو نمی‌کِشونم سمت گالری‌هایی که هنرِشون به درد هیچ بنی‌بشری نمی‌خوره. آره—یه وقتایی اصلاً از اتاقم پامو بیرون نذاشتم. واقعیت نویسندگی همینه دیگه. نمی‌پلکی، نمی‌چرخی، نمی‌ری دور دور. کونتو می‌کاری رو صندلی و می‌نویسی. می‌نویسی، می‌نویسی، می‌نویسی، می‌نویسی، می‌نویسی…

من دیگه بُرده‌دارِ کسی نیستم. آدم‌خوشحال‌کنِ ملت که اصلاً نیستم. الان کارایی رو می‌کنم که حالِ خودمو خوب می‌کنه: غذا که دوست دارم می‌پزم، رزومه‌مو آپدیت می‌کنم، با لونا—سگم—ور می‌رم، کار می‌کنم، هنر می‌کنم. آدمایی که به من محل نمی‌ذارن؟ خب منم به درکِ باباشون اهمیت نمی‌دم. من یه لاکانیِ شارژشده از گیل دلوزم—یا راستش شاید باید گفت یه دلوزیِ گیلِ ژاک لاکان. خلاصه دوباره بگم:

“SHIT ON YOUR WHOLE MORTIFYING, IMAGINARY AND SYMBOLIC THEATER.”

سیاست آمریکا؟ از حالِ یه آدم دوشخصیتی هم داغون‌تره. سیاست کلاً ابزار داغونی‌یه برای آتیش‌زدن به اعصاب آدم. اون وسط، کریستین نشست موهامو بافت و ترکوند—انگشتاش انگار فقط یه کار بلدن: بافتن. همین و بس.

تو کتاب من، پول آخرین چیزیه که یه هنرمند باید بهش فکر کنه. تو اول عاشق یه ایده می‌شی، روشن می‌شی، جرقه می‌زنه. بعد می‌ری اون آتیشو تو مدیومت ترجمه می‌کنی. اصل ماجرا همینه. این داستان «کریر» نیست، داستان عشقه. اگه این مسیر رو نمی‌ری، رک و پوس‌کنده: تو هنرمند نیستی، یه کاردستی‌سازی.

حالا چیزی که از هویت ایرانیم بیشتر از همه بدم میاد؟ اون افتضاحی که بهش می‌گن مستراح. اون توالت ایرانی از بچگی برام کابوس بود—یه ترس لعنتی که به شکل لوله‌کشی دراومده بود. اون چالهٔ گشاد و چرکِ باز—انگار دهن باز کرده بود منو قورت بده. بچگیمو لت‌وپار کرد، هنوزم می‌کنه. هر بار بهش فکر می‌کنم، قسم می‌خورم اون چاله فقط یه چاله نبود—انگار سه‌هزار سال تاریخ و فرهنگ و شعر و آبرو رو یه‌جا کشید پایین. پس نه، دیگه مالِ من نیست. هیچ‌وقت هم نخواهد بود.

Last month, I went out for a drink with a friend. She warned me beforehand: “There are two Persian guys joining us.” As if one stranger isn’t already enough. You should know about me: I am impatient to the point of sharpness, I hate surprises, and strangers—especially intrusive ones—are met with my mute, unyielding silence.

When they arrived, I remained perfectly still, a quiet fixture at the table. Then one of them looked at my friend, pointed at me, and said, with casual curiosity, “But this girl is cute—who is that monster behind her posts?”

At the word “monster,” something inside me stirred. It is normally tamed, kept in careful check, but at that moment it prowled awake, and I knew the world was not ready. I whispered to my friend to stay inside, out of sight. In five minutes we would leave, because no Beverly Hills type could endure the sight of my monster without immediately resorting to the hotel theory—vanishing from reality as though the world itself had checked them in and locked the door behind them.

Pesian Translation:

ماه پیش رفتم بیرون با یه دوستم یه درینک بخوریم. قبلش بهم گفت: «دو تا پسره ایرانی هم میان.» انگار یکی غریبه کافی نیست. باید بدونی یه چیز درباره من: من صبرم خیلی کمه، از سورپرایز بدم میاد، و از غریبه‌ها متنفرم—خصوصاً اگه خودشونو تحمیل کنن، من میشم مود سکوت دائم.

وقتی اومدن، کاملاً ساکت نشستم. بعد یکی‌شون نگاهم کرد به دوستم، اشاره کرد به من و با کنجکاوی گفت: «ولی این دختر که خیلی کیوته—اون هیولایی که پشت پست‌هاشه کیه؟

همین که کلمهٔ «هیولا» رو شنیدم، چیزی توی من بیدار شد. معمولاً کنترل‌ش می‌کنم، اما اون لحظه، آزاد شده بود و می‌دونستم دنیا آمادگی دیدنشو نداره. به دوستم گفتم نیا بیرون، توی خونه‌ت بمونه. پنج دقیقه دیگه می‌ریم، چون هیچ پسر سبکِ بِورلی هیلز نمی‌تونه هیولای منو ببینه بدون اینکه فوراً بره سراغ «هتل تئوری»—ناپدید بشه انگار دنیا خودش اونو چک‌ کرده بود و درو پشت سرش بسته بود.

شش دقیقه نشستم، لبخند سردم رو روی صورت نگه داشته بودم، دقیقه‌ها رو شمردم تا بلند شدیم. تو اون شش دقیقه، حس می‌کردم مثل خود خورخه لوبی بورخسم، دارم تو راهروهای دنیای خیال قدم می‌زنم، یا یه شخصیت از اون اپیزودهای قدیمی توی‌لایت زون که تو دبیرستان عاشقش بودم. و بعد، همون‌طور که اومده بود، هیولا دوباره فرو رفت تو سکوت، فقط پژواک اسمش باقی موند.

What hurts me most is knowing they never let us live our love. And maybe that’s why, now, I want to devote the rest of my life to living what I love—fully, loudly, without apology.

Grief and exhaustion have always been bound together for me. When grief arrives, exhaustion follows like a spear to the chest. Every time I hear that someone from my teenage years has passed away, the same wave hits—shock, ache, and that bone-deep fatigue that feels older than I am. And what breaks me even more is watching my generation, the one before me, and the one after me vanish too soon, while the people in their eighties walk through life healthier than we are. Maybe there’s a lesson in their brutal selfishness, something about survival, something about taking what you can in a world that gives nothing.

Here in California, everyone seems to belong to a corner. My corner has always been downtown Los Angeles—that’s where I was formed, where I learned the world, where my pulse makes sense. I don’t know anything else. And now, as I sit here, manifesting on the pages of my new book, it’s raining cats and dogs over LA. I’m mourning, and I’m embracing the shifting faces of grief. Love, too, is one of the stages of mourning—I’m manifesting that as well.

As a theater student, so many of my last memories of Tehran orbit the City Theater—rushing to plays after class, meeting lovers, slipping into the night, into chaos, into danger. They are destroying that theater now. And every time the Islamic Republic grows furious, they attack the stage. Of course they do. They fear Macbeth. They fear Rhinoceros. They fear Black plays. They fear Prometheus in chains. They fear any story that teaches people to see, to wake, to resist.

I once played Electra. I played her fiercely. My professor loved it. They clapped for me, embraced me, told me I had it. And I did—I had the role, and the role had me. It stayed with me long after the curtains closed.

I’ve become Electra.

I am Electra—Agamemnon’s daughter, carved by grief, sharpened by loss, living inside a fire that refuses to go out.

Persian Translation:

بیشتر از هر چیزی این اذیتم می‌کنه که نذاشتن ما این عشق رو زندگی کنیم. شاید واسه همینه که حالا فقط می‌خوام بقیهٔ عمرمو چیزی رو زندگی کنم که واقعاً دوستش دارم—بی‌پروا، بلند، بی‌عذرخواهی.

برای من غم و خستگی همیشه به هم وصل بودن. هر وقت غم می‌باره، خستگی هم باهاش میاد، مثل یه نیزه که فرو می‌ره وسط سینه. هر بار می‌شنوم یکی از آدم‌های سال‌های تینیجریم از دنیا رفته، همون موج دوباره می‌کوبه—شوکه، داغون، و یه خستگی قدیمی که انگار از عمرم بیشتره. چیزی که داغ‌ترم می‌کنه اینه که نسل من، قبل من، و بعد من، همه دارن زود می‌رن، ولی اونایی که هشتاد سالشونه از ما سالم‌تر راه می‌رن. شاید تو بی‌رحمی و خودخواهی‌شون یه درسی بوده، یه راهی برای زنده‌موندن تو دنیایی که چیزی بهت نمی‌ده.

اینجا تو کالیفرنیا هرکسی مال یه گوشه‌ست. من همیشه مال داون‌تاون لس‌آنجلسم. اون‌جا بزرگ شدم، نبضم اون‌جا معنی پیدا می‌کنه. چیز دیگه‌ای نمی‌شناسم. الانم وسط صفحه‌های کتاب جدیدم دارم اینا رو می‌نویسم، دارم مَنیفِست می‌کنم، و بیرون داره سگ و گربه می‌باره. من دارم عزاداری می‌کنم و همهٔ مرحله‌های مختلف غم رو بغل می‌کنم. عشق هم یکی از مرحله‌های عزاداریه—و اونم دارم مَنیفِست می‌کنم.

دانشجوی تئاتر که بودم، آخرین خاطره‌هام از تهرون همه دورِ تئاتر شهر می‌چرخه—بعد کلاس می‌دویدم نمایش ببینم، با لاور‌هام قرار می‌ذاشتم، از اون‌جا می‌افتادیم تو جاهای تند و تیز و گاهی تاریک. دارن همون‌جا رو هم خراب می‌کنن. هر وقت جمهوری اسلامی عصبی می‌شه، اولین چیزی که می‌زنن همون صحنهٔ تئاتره. خب معلومه، از مکبث می‌ترسن. از کرگدن می‌ترسن. از نمایش‌های سیاه‌ها می‌ترسن. از پرومتهٔ در زنجیر می‌ترسن. از هر نمایشی که آدمو بیدار می‌کنه می‌ترسن.

من یه بار الکترا رو بازی کردم. محکم، عمیق. استادم عاشقش شد. برام دست زدن، بغلم کردن، گفتن این نقشه واسهٔ خودته. و راست می‌گفتن—اون نقش تو وجودم نشست و ول نکرد.

من الکترا شدم.

من الکترا‌م—دختر آگاممنون، بلعیده‌شده توسط غم، تیزشده با درد، زنده وسط آتیشی که خاموش نمی‌شه.

My publisher in Los Angeles called today. I didn’t have much to offer him—there are still two years ahead of me, and his checking in every couple of weeks won’t speed anything up. He has no choice but to wait, and honestly, that’s exactly what he should do.

I’ve spent a long time being skeptical about writing on exile. Or maybe “skeptical” isn’t quite right—maybe I was just unwilling. Exile isn’t a single condition; it mutates from person to person. I’ve said it in nearly every talk and paper I’ve ever given: exile is life after death. If you think you’ve ever spoken to a ghost, come find me.

Then I drifted onto Twitter—X, whatever name it’s wearing this week—and saw that two men had been arrested in Tehran for carrying a Lion and Sun monarchist flag on the metro. Straight to political prison. Meanwhile, the monarchists posting the news had blurred out the men’s faces like they were doing them a favor.

Under one of these posts, Touka had commented, “Why did you cover their faces? They were both arrested.” I burst out laughing. Touka is funny as hell. The entire monarchist page read like an accidental comedy show—earnest, self-serious, and completely ridiculous. I’m still cracking up. Honestly, I can’t even keep writing. Touka Neyestani is my hero, and everything else can wait.

Persian Translation:

امروز ناشرم از لس‌آنجلس زنگ زد. راستش چیز خاصی برای گفتن نداشتم ــ هنوز دو سال مونده و این‌که هر دو هفته یه‌بار زنگ بزنه هیچ کمکی نمی‌کنه. مجبورِ صبر کنه، که خب دقیقاً همون کاریه که باید بکنه.

سال‌هاست نسبت به نوشتن درباره تبعید یه جورایی دل‌دل می‌کنم. یا شاید «دل‌دل» هم نیست ــ شاید فقط نمی‌خواستم بهش نزدیک بشم. تبعید یه چیز ثابت و یک‌جور نیست؛ برای هر آدمی یه شکله. همیشه توی حرفام و نوشته‌هام گفته‌م: تبعید مثل زندگی بعد از مرگه. اگه فکر می‌کنی تا حالا با یه روح حرف زدی، بیا با من حرف بزن.

بعد رفتم تو توییتر ــ یا ایکس، یا هر اسمی که گذاشتن روش ــ دیدم دو نفر تو تهران به‌خاطر حمل پرچم شیر و خورشید تو مترو دستگیر شدن. مستقیم بردنشون زندان سیاسی. بعد سلطنت‌طلبایی که خبر رو می‌ذاشتن، قیافه‌های همین دو نفر روぼ پوشونده بودن، انگار که دارن لطف می‌کنن.

زیر یکی از این پست‌ها، توکا نوشته بود: «چرا صورت‌شون رو پوشوندین؟ هر دوشون که دستگیر شدن.» از خنده ترکیدم. توکا واقعاً بامزه‌س. کل صفحه‌ی سلطنت‌طلبا انگار یه شوی کمدی زنده‌ست ــ ناخواسته، خیلی جدی، و خیلی خنده‌دار. هنوز دارم می‌خندم. جدی نمی‌تونم ادامه بدم. توکا نیستانی قهرمان منه، بقیه‌اش هم هیچf

من، همین خوبم، همین خوبم

تو برو خود را باش

تو برو خود را باش

تو برو خود را باش

اسکلتو جمع بکن

که وَر نرو ملا باهاش

حقمون شد شاباش

من، دخترِ این جهنمم

که سادیسمی و خشن شد کاراش

آره من پدرم جای زبون

نیشِ عقرب و کبری داشت

⸻

نمی‌دونم کجاشو نمی‌فهمن، بزرگ شدن تو اکباتان شوخی نیست. اون‌جا نه جک شیرازی داره، نه خنده‌ی اصفهانی، نه حتی بوی برنجِ اکبرجوجه. فقط صدای خرد شدن استخونای بچگی زیر وزن دیوارای بتنیه، دیوارهایی که هر روز در راه برگشت از مدرسه رویت فرو می‌ریزن. اون‌جا باید یاد بگیری از دل آوار، با ناخن‌های ترک‌خورده‌ت، تیکه‌تیکه خودتو بیرون بکشی. چون اون‌جا کسی منتظر نجات نیست. اون‌جا، شب‌ها، فرید لطفی توی تابوت واقعی می‌خوابید و زمستون‌ها همه دیزین با هم اسکی می‌کردیم و هر روز بدونمون صبح یکی کم می‌شدیم، یا با هواپیما، یا با عزرائیل.

تهران شهریه که اگر نکُشی، کشته می‌شی. نه به دست کسی، بلکه به دست روزمرگی، دود، تکرار، و نفس کشیدن در هوایی که پر از خشم و قضاوته. بچه‌های تهران خستن؛ از صدای بوق، از نور نئون، از تکرار ساعت‌هایی که هیچ‌وقت نمی‌گذرن.

ببین، به قول تتلو، می‌ترسه از ما حتی بازپرس‌مونم، چون ما بچه‌های تهران از جنس چیزی هستیم که هیچ دادگاهی بلد نیست بفهمه.

و بعد، اون‌ور دنیا، زیر آفتاب‌های کُننده‌ی کالیفرنیا، یه سری پسر با کت‌های مارک‌دار و ته‌لهجه‌ی سانتامونیکا دنبال دخترهای باکره‌ی بیست‌ساله‌ان که از ایران بیارن. نه که دلشون دختر کالیفرنیایی نخواد، نه، خیلی هم می‌خوان، ولی فقط اونی رو که هنوز بوی “مجانی” می‌ده. همونا که در ظاهر دارن با شعار “زن، زندگی، آزادی” لبخند می‌زنن و می‌گن “چقدر قشنگه برای بیزینس.” اینجا اون شعار فقط یه قاب قشنگه روی دیوار گالری‌های لوس‌آنجلسیه؛ باهاش دلار درمیارن، نه واقعیت.

و من وسط همه‌ی اینا، دارم خودمو برای جنگ آماده می‌کنم. می‌ترسم. از هوشیار نبودن، از اون لحظه‌ی تعلیق بین بودن و نبودن. تراپیستم می‌گه آروم باش، ولی چطور آروم باشم وقتی هر بار چشامو می‌بندم، صدای خرد شدن استخونای بچگی دوباره میاد؟ شاید بیهوشی فقط یه شکل دیگه از اکباتانه.

ببین، اگه تو زندگی با پارتنرت مشکل داری، به من نگو. من بهت می‌گم برو جدا شو

خطرناکم اگه امشب نری خونه

به من، سیمرغ تجاوز دادن و سیمای لخت

چه بلورین سهم من شد، عاقبت این جام کفر

به من کابوس بخشیدن بجا سوت و دست و هورا

به من فرصت دیدن دادن اما وسطِ کورا

درونم تخم غم کاشتن وسط قلب اهورا

به من معجزه ای دادن وسط قرن حسودا

من از سهمِ خودم قهر و شدم هرزه

منم همون بی ادبه، کسکش بی مزه

حالا که مرگِ من قانون این زندونه بی مرزه

منم خون میریزم هرجا که بیرزه

English Translation:

I’m fine like this — just like this

You go be yourself

You go be yourself

You go be yourself

Gather your skeleton up

And don’t mess with the cleric

Our fate’s been a wedding tip — a hollow cheer

I’m the daughter of this hell

Whose hands turned sadistic, whose work grew cruel

Yeah, my father — instead of a tongue

Had the sting of a scorpion and a cobra

⸻

I don’t know what part they don’t understand — growing up in Ekbatan isn’t a joke. There are no Shirazi jokes there, no Esfahani laughter, not even the smell of Akbar Joojeh’s rice. Only the sound of childhood bones cracking under the weight of concrete walls, walls that fall on you every day on your way home from school. There, you learn to claw yourself out from the rubble with your cracked fingernails, piece by piece, because no one’s coming to save you. At night, Farid Lotfi slept in a real coffin, and in the winters, we skied in Dizin together — but every morning, one of us was gone, taken by a plane, or by Azrael himself. Tehran — the city where if you don’t kill, you get killed. Not by someone’s hand, but by routine, by smoke, by the weight of time — by breathing air thick with rage and judgment. Tehran’s kids are tired — of honking horns, neon lights, and the repetition of hours that never pass. Even our prosecutor’s scared of us, like Tataloo said — because we, the children of Tehran, are made of something no court can understand. And then, across the ocean, under California’s burning sun, you’ve got men in designer jackets and Santa Monica accents, hunting for twenty-year-old virgins to import from Iran. It’s not that they don’t want Californian girls — they do — but only the ones who still smell of “free.” The same ones who smile while saying “Woman, Life, Freedom” — and whisper, “How beautiful… for business.” Here, that slogan’s just a pretty frame on a Los Angeles gallery wall — they make dollars from it, not change. And me — in the middle of all this — I’m gearing up for war. I’m afraid. Afraid of losing consciousness, of that hanging second between being and not being. My therapist says, “Breathe, stay calm,” but how can I, when every time I close my eyes I hear the bones of my childhood breaking again? Maybe anesthesia is just another form of Ekbatan. And listen — if you’ve got problems with your partner, don’t tell me. I’ll just tell you: go get divorced.

⸻

I’m dangerous if you don’t go home tonight.

They gave me the Simorgh — and a naked image of myself.

What a crystal curse, this cup of blasphemy they handed me.

They gave me nightmares

instead of whistles, claps, and cheers.

They gave me the chance to see

in the middle of the blind.

They sowed seeds of sorrow

in the heart of Ahura.

They gave me a miracle

in an age full of envy.

I took my share of rage

and became obscene.

Yeah — I’m that rude one,

that tasteless bitch.

Now my death’s the law

of this borderless prison.

I spill blood wherever it’s worth spilling.

He told me, “Your Miami filter is unimpeachable. Yes, I’m on a short vacation, meeting my luxury brand consultant friend who you have disparaged.”

It took me the whole night to think about it, to remember if I had ever actually disparaged that friend. When I asked if he had told him that, I said, and I quote, and I would take a photo of it if I could, “I didn’t disparage him. I just said I prefer your thing.” 

All I want for Halloween this year is to be cute.

Cute like stars. Cute like Dark Hello Kitty.

And somewhere in all this, I keep circling back to class consciousness, to how much it’s tied to the freedom to speak. I can tell, for sure, that the immigrant community doesn’t always get an equal chance to do that.

Like a cat in heat stuck in a moving car
Scary conversations
Shut my eyes, can’t find the brake
What if they say that you’re a cloner?
Naturally I’m worried if I do it alone
Who really cares ’cause it’s your life
You never know, it could be great

TAKE A CHANCE, YOU STUPID HOE.

Persian Translation:

بهم گفت: «فیلتر میامیت بی‌نقصه. آره، یه تعطیلات کوتاه اومدم، دارم با دوستِ مشاور برند لاکچری‌م ملاقات دوستانه می‌کنم، همونی که تو نابودش کردی.»

کل شب بهش فکر کردم، یادم نمی‌اومد واقعن نابودش کرده باشم دوستشو. فرداش پرسیدم که بهش گفتی من همچین چیزی گفتم؟ بعد خودم گفتم، نقل‌قول مستقیم، اگه می‌تونستم ازش عکس می‌گرفتم: «من بد نگفتم ازش، فقط گفتم I prefer your thing.» 

تنها چیزی که امسال برای هالووین می‌خوام اینه که cute باشم.Cute مثل ستاره‌ها. Cute مثل دارک hello kitty . 

وسط همه‌ی اینا، دوباره ذهنم می‌ره سمت آگاهی طبقاتی؛ اینکه چقدر به آزادی حرف زدن ربط داره. مطمئنم کامیونیتی مهاجر همیشه فرصت برابر برای گفتن نداره.

The page is called @readbymc. It was a zodiac Halloween post that said:

Scorpio: might actually be the ghost.

Capricorn: the only one taking the haunting seriously.

I wanted to send it to him on Instagram, but then I remembered a few weeks ago when I texted Ali Mostaffa. You coldly asked what my reason was for texting him. I said he replied—and you said “well sure, had a reason too.” Absurd questions deserve absurd answers. That’s why you’re all my friends.

Yet I hesitated to send this Halloween post to this Scorpio friend, because you destroyed everything—like stupid Moses in that shepherd tale from Rumi, preaching to silence what he never understood. And honestly, it’s too late. The action without reason already happened; the moment passed and left its ghost. We’re all still circling each other, pretending it’s friendship, while I curate the ruins. Maybe there’s no existential love left—just the reasoning that drags us back to where the circle began, again and again.

I’m drowning in unfinished tasks, yet writing feels like the only one that matters. It stitches my wounds for a moment, lets me bleed beautifully. Because the artist’s job is to heal what no one else will.

For my therapy session tomorrow, I’ll try to trace when my father’s cruelty began—when the insults toward me and my mother turned into daily weather. The more I search, the further back it goes. Maybe since I first recognized my own face in a mirror. Maybe since I was two.

I’m no longer surprised by the ignorant ones who think they can buy redemption with money. If you’ve done something unforgivable and I’ve already erased you, your apology is a corpse I won’t touch. You want to know what actually helps? You living your hollow life far away, and letting me breathe in mine. Maybe in ten, fifteen, twenty years—or maybe never. In therapy, I’m learning that people don’t change; they just rearrange their delusions. It’s a tragic comfort, but it makes survival cleaner.

Whenever my father takes my mother out and she returns smiling, I feel dread crawling up my spine. I know the pattern too well: behind every forced joy, a manipulation waits. Happiness doesn’t exist in my family without fraud. It’s the choreography of deceit—temporary ceasefires wrapped in fake tenderness.

Because if you truly know a liar, you know their peace is just another form of war. A ceasefire is hell whispered through closed doors, a lull in which monsters rest their tongues. And in that darkness, the only proof of intelligence left is disbelief.

This circle that we have built together from LA to Toronto to London to Berlin to Tehran—and it’s funny Paris is not involved—it’s really cool sometimes, absurd and full of unspoken words that dance in our silence. Sometimes it becomes full of doubts and absurd, but it’s beautiful as we watch the passing years. I think nothing matches here.

Persian Translation:

صفحه‌ای به اسم @readbymc بود. یه پست هالووینی درباره‌ی زودیاک گذاشته بود که نوشته بود:

اسکورپیو (عقرب): ممکنه خودش روح باشه.

کپریکورن (جدی): تنها کسیه که قصه‌ی تسخیر رو جدی گرفته.

می‌خواستم اون پستو براش بفرستم تو اینستاگرام، ولی یادم افتاد چند هفته پیش که به علی مصفا تکست دادم، تو سرد گفتی: “دلیلش چی بود؟”

من گفتم جواب داد دیگه، و تو گفتی: “خب اونم لابد دلیلی داشت.”

سؤالای ابزورد جوابای ابزورد دارن، واسه همینه که شماها همه دوستای منین.

ولی بازم دودل شدم اون پست رو برای اون دوست اسکورپیوم بفرستم، چون تو همه‌چیو خراب کردی—مثل همون موسی‌ی احمق تو حکایت چوپان رومی، که داشت با سکوت موعظه می‌کرد، چیزی که خودش نمی‌فهمید.

و راستش دیگه خیلی دیره. اون کاری که بی‌دلیل انجام شد، تموم شده؛ لحظه رفت و فقط روحش مونده.

ما هنوز دور هم می‌چرخیم، وانمود می‌کنیم رفاقته، ولی من دارم از خرابه‌هاش نمایش می‌سازم.

شاید دیگه عشقی وجود نداره، فقط یه جور دلیل آوردنه که ما رو هی برمی‌گردونه به همون نقطه‌ی اول.

می‌دونم کلی کار عقب‌افتاده دارم، ولی نوشتن تنها کاریه که حس می‌کنم واقعاً مهمه. یه لحظه زخمامو می‌دوزونه، قشنگ خونریزی می‌کنم باهاش.

چون کار یه هنرمند اینه که زخم‌هایی رو درمان کنه که هیچ‌کس دیگه درمانش نمی‌کنه.

برای جلسه‌ی تراپی فردا می‌خوام فکر کنم ببینم از کی پدرم شروع کرد به این‌همه توهین و خشونت نسبت به من و مامانم. هرچی بیشتر فکر می‌کنم، می‌بینم از خیلی قبل بوده—شاید از وقتی اولین بار خودمو تو آینه دیدم، شاید دو سالگی.

دیگه از آدمای نادون زندگی‌م تعجب نمی‌کنم، اونایی که فکر می‌کنن می‌تونن اشتباهشونو با پول بخرن.

اگه یه کاری کردی که نابخشودنیه و من دیگه تمومت کردم، معذرت‌خواهیت دیگه فایده‌ای نداره.

می‌خوای بدونی چی کمک می‌کنه؟

اینکه بری دنبال زندگیِ پوچ خودت و بذاری منم تو زندگیِ خودم نفس بکشم.

شاید ده سال دیگه، شاید بیست سال، شاید هیچ‌وقت.

تو تراپی دارم یاد می‌گیرم که آدما واقعاً عوض نمی‌شن، فقط توهماتشونو یه‌جور دیگه می‌چینن.

واقعیت تلخیه، ولی باعث می‌شه راحت‌تر زنده بمونم.

هر وقت پدرم مامانمو می‌بره بیرون و اون خوشحال برمی‌گرده، یه ترسی می‌افته به جونم. چون دقیقاً می‌دونم پشت اون لبخند یه دروغ یا یه بازیه.

تو خانواده‌ی ما شادی واقعی وجود نداره، مگه اینکه یه کلک یا حقه‌ای پشتش باشه.

یه الگوی تکراریه—مثل یه آتش‌بس دروغی.

اگه کسی رو واقعاً بشناسی و بدونی دروغگوئه، می‌فهمی صلحش فقط یه نوع جنگه.

آتش‌بس توی همچین دنیایی یعنی جهنمی که پشت درهای بسته نجوا می‌شه، یه مکث کوتاه که توش هیولاها زبونشونو استراحت می‌دن.

و تو اون تاریکی، تنها نشونه‌ی عقل اینه که باورشون نکنی.

این دایره‌ای که با هم ساختیم—از لس‌آنجلس تا تورنتو، از لندن تا برلین، تا تهران—عجیبه و قشنگه.

جالبه که پاریس توش نیست.

گاهی خنده‌داره، پر از حرفای ناگفته‌ست که تو سکوت بینمون می‌رقصن.

گاهی پر از شک و بی‌معنیه، ولی با این حال زیباست، وقتی می‌بینیم سال‌ها دارن می‌گذرن.

فکر می‌کنم هیچ‌چیزی با این قابل مقایسه نیست.

Now I know how some become writers. I can’t tell the secret — you know the secret if you know the secret. Lacan viewed Hamlet as a tragedy of desire. He argues that Hamlet is paralyzed because he is lost in his mother’s desire for another man, which prevents him from his own. And I sort of agree, because these days sometimes I feel completely paralyzed for the actions that my mom and dad have done. It’s really scary that desire is fundamentally elusive and that there is no ultimate guarantee from the Other.

This knowledge of the unconscious and how it alienates him contributes to his delay. He can act, but not on the hour of the Other — in other words, not at the right proper moment. His distraction is rooted in the fantasy structure located in his unconscious, just like any artist. And in a bigger scene, it represents how artists function in today’s society, and that’s something that societies have to be concerned about.

Am I trying to say Hamlet was an artist? I’m not sure. Am I scared to accept the fact that he had this artist mindset? Yes, I am. Because the signifier of fate in him embodies the idea of fate expressed through pure signifiers, showing how human beings are positioned by vehicles of meaning rather than controlling them. His fence is intrinsically tied to this symbolic order.

And that, when in philosophy parenting matters, the psychoanalytic wisdom is at stake. It proves how today’s society is failing our children, because politicians, therapists, and teachers are not coming from that knowledge — and they normalize injecting toxins into our children’s bodies, causing their absolute paralysis. And that’s metaphorical — if you can still decipher what I mean.

That being said, we need new meanings for success — a word that has long been twisted, abused, and worshipped in the wrong way. I have to confess: when I first came to California, I was shocked by how similar the power structures were to Tehran — if not worse. Even in my university, even in job interviews, I felt it — that strange, invisible current of favoritism, of mediocrity rewarded, of masks pretending to be merit. I hate to use the word unearned, but the truth is, most of them are doing better than those who actually have the skill, the discipline, the intellect.

Time after time, academia should have questioned itself — long before questioning Trump or Biden or even during Obama’s reign. Because the rot didn’t start with politics. It started when truth was traded for comfort, when intellect was replaced by networking, when education became a theater and not a temple.

And in that sense, Hamlet’s paralysis isn’t just his own — it’s ours. A generation trapped between desire and illusion, between knowledge and nothingness, between the Other’s voice and our own. We call it ambition. But in truth, it’s just another form of paralysis — elegant, educated, socially acceptable paralysis. The kind that smiles while rotting.

And maybe, in that sense, I agree with Lacan. Desire — full stop — is always the desire of the Other. We are constantly asking the Other what they want, what they expect, what they value. And that dependence, that ceaseless seeking, becomes more than personal paralysis. It is not only a tool for self-destruction, but a weapon pointed at the heart of society itself. Through this mirror of longing, we reproduce the same patterns, the same failures, the same illusions — generations trapped asking the wrong questions, seeking approval that never comes, participating in a cycle that corrodes both the self and the world around us.

Persian Traslation:

الان می‌فهمم بعضیا چطور نویسنده می‌شن. نمی‌تونم راز رو بگم — اگه بدونی، می‌دونی. لاکان «هملت» رو به‌عنوان تراژدیِ میل می‌دید. می‌گه هملت فلج شده چون در میل مادرش برای مرد دیگه گم شده و همین باعث شده نتونه میل خودش رو بشناسه. و تا حدی باهاش موافقم، چون این روزها منم گاهی حس می‌کنم فلج شدم، به‌خاطر کارایی که پدر و مادرم کردن. ترسناکه که میل ذاتاً دست‌نیافتنیه، و هیچ تضمینی از «دیگری» وجود نداره.

این آگاهی از ناخودآگاه و اینکه چطور باعث ازخودبیگانگی می‌شه، دلیل تأخیرشه. می‌تونه عمل کنه، اما نه در «ساعتِ دیگری» — یعنی نه در لحظه‌ی درست. حواس‌پرتیش ریشه در ساختار فانتزی ناخودآگاهشه، درست مثل هر هنرمندی. و در مقیاس بزرگ‌تر، این نشون می‌ده هنرمندا چطور در جامعه‌ی امروز کار می‌کنن، و این چیزیه که باید جامعه نگرانش باشه.

می‌خوام بگم هملت هنرمند بود؟ مطمئن نیستم. از قبول این واقعیت می‌ترسم که ذهنش ذهن یه هنرمند بود. چون دالِ سرنوشت در وجودش، مفهوم سرنوشت رو از طریق دال‌های خالص نشون می‌ده — اینکه انسان‌ها در موقعیت‌هایی قرار می‌گیرن که معنا براشون می‌سازه، نه اینکه خودشون اون معنا رو کنترل کنن. حصارش به این نظم نمادین گره خورده.

و اون‌جاست که وقتی در فلسفه از «والدگری» حرف می‌زنیم، حکمتی روان‌کاوانه در میونِ کاره. همین نشون می‌ده که جامعه‌ی امروز چطور داره بچه‌هاش رو نابود می‌کنه، چون سیاست‌مدارا، تراپیستا و معلم‌ها از اون آگاهی نمیان — و عادی‌سازی می‌کنن تزریق سم به بدن بچه‌هامون رو، و باعث فلجِ مطلق‌شون می‌شن. و این استعاریه — اگه هنوز می‌تونی بفهمی چی دارم می‌گم.

با این حساب، ما به معنای تازه‌ای از «موفقیت» نیاز داریم — واژه‌ای که سال‌هاست اشتباه، تحریف‌شده و پرستیده شده. باید اعتراف کنم: وقتی اولین‌بار به کالیفرنیا اومدم، از شباهت ساختار قدرتش با تهران شوکه شدم — اگه بدتر نباشه. حتی تو دانشگاه، حتی تو مصاحبه‌های کاری، اون جریان نامرئیِ تبعیض، ریا، و پاداش دادن به بی‌مایگی رو حس می‌کردم. از گفتنِ واژه‌ی «به‌ناحق» بدم میاد، اما واقعیت اینه که بیشترشون بهتر از اونایی جلو می‌رن که واقعاً مهارت، نظم و هوش دارن.

بارها و بارها، آکادمی باید خودش رو زیر سؤال می‌برد — خیلی قبل‌تر از اینکه بخواد ترامپ یا بایدن یا حتی اوباما رو نقد کنه. چون پوسیدگی از سیاست شروع نشد. از جایی شروع شد که «حقیقت» با «آسایش» معامله شد، جایی که «فکر» با «رابطه» جایگزین شد، جایی که آموزش شد نمایش، نه پرستشگاه.

و از این زاویه، فلجیِ هملت فقط از آنِ او نیست — از آنِ ماست. نسلی گرفتار بین میل و توهم، بین دانایی و پوچی، بین صدای دیگری و صدای خودش. ما بهش می‌گیم جاه‌طلبی. اما در واقع، فقط نوعی دیگه از فلج شدنه — فلجیِ شیک، تحصیل‌کرده، و مورد پذیرش جامعه. همون نوعی که لبخند می‌زنه، در حالی که از درون داره می‌پوسه.

و شاید از این نظر با لاکان موافقم. میل — همین‌طور — همیشه میل دیگری است. ما مدام از دیگری می‌پرسیم که او چه می‌خواهد، چه انتظار دارد، چه ارزشی قائل است. و این وابستگی، این جستجوی بی‌پایان، بیش از یک فلج شخصی است. این فقط ابزاری برای خودویرانگری نیست، بلکه سلاحی است نشانه گرفته به قلب جامعه. از طریق این آینه‌ی اشتیاق، همان الگوها، همان شکست‌ها، همان توهم‌ها را بازتولید می‌کنیم — نسل‌ها گرفتار پرسیدن سؤال‌های غلط، جستجوی تأییدی که هیچ‌گاه نمی‌آید، شرکت در چرخه‌ای که هم خود و هم دنیای اطرافمان را از درون فرسایش می‌دهد.