I received a flood of anxious messages from Persians worried about me, convinced I had declared war on the sun, as if I had shaken my fist at the sky and shouted blasphemy. This caused me to open the book again and wedge in an extra page, crooked and humming, a page that insisted on existing. Not an apology—never that—but an explanation, and perhaps a thank-you note to God for prophecy, for panic, and for followers who arrived without knocking, like relatives who heard there would be food.
As in the old stories, a book was sent, and as always, consequences followed. Persian followers appeared, watchful and trembling, peering into metaphors as if they might bite back. So listen, darlings, gather closer. Let me explain the sun.
In Southern California, the sun is not a kindly character. It is not the golden hero of children’s drawings. It kills politely. We do not have winter here; we have a long theatrical performance where light pretends to be snow and heat freezes everything in place. Lizards pause mid-thought. Humans forget why they stood up. Even time hesitates. This sun does not warm—it paralyzes. It presses pause on the world. And that is the sun I was talking about.
The outrage over my last page revealed something useful: many were trapped in darkness, waving flashlights at one another, mistaking echoes for enemies. This is both fortunate and unfortunate. Fortunate, because a message that survives misunderstanding is clearly alive. Unfortunate, because it means I must sand down my sentences until they no longer hiss like snakes hiding in silk.
But rejoice. The snake has packed its bags. It has exited the stage through a very small door. In its place arrives the horse—large, honest, slightly confused, and magnificent. I love horses. They do not explain themselves. They simply move forward with authority. I may begin riding one, not to flee, not to conquer, but to arrive somewhere unexpected with excellent posture.
AND NOW, THE FINAL ANNOUNCEMENT, BECAUSE HISTORY HAS TRIPPED OVER ITS OWN SHOELACES AND FALLEN INTO A NEW ERA. FOR THE FIRST TIME, GORGEOUS WOMEN ARE NO LONGER MARRYING MEN FOR MONEY, SECURITY, OR SHINY OBJECTS. THEY ARE MARRYING CHARACTER, OR AIR, OR ABSOLUTELY NO ONE AT ALL. WE ARE ALL SINGLE NOW. WE HAVE ALL BECOME DIVAS. NOT SAD. NOT ANGRY. NOT WAITING. SIMPLY STANDING IN THE SUN, UNTOUCHED BY IT, UNTAMED, AND SLIGHTLY AMUSED.
Ps: My favorite Christmas tree is one with lights and no ornaments.
Persian Translation:
یه عالمه پیام نگران از ایرانیها برام اومد؛ همه وحشتزده، فکر میکردن من با خورشید اعلان جنگ دادم، انگار مشتمو به آسمون تکون داده باشم و کفر گفته باشم. همین شد که دوباره کتابو باز کردم و یه صفحهی اضافه لاش چپوندم؛ یه صفحهی کجوکوله، زنده، سمج، که اصرار داشت باشه. نه عذرخواهی—بههیچوجه—بلکه توضیح، و شاید یه تشکر کوچولو از خدا برای پیشگویی، برای ترس، و برای اون فالورهایی که بیخبر سر رسیدن، درست مثل فامیلهایی که شنیدن اینجا غذا هست.
مثل قصههای قدیمی، یه کتاب فرستاده شد و طبق معمول، عواقبش هم از راه رسید. ایرانیها ظاهر شدن؛ نگران، حواسجمع، توی استعارهها زل زده بودن، انگار ممکنه گاز بگیرن. پس گوش بدین عزیزای من، بیاین نزدیکتر. بذارین خورشیدو توضیح بدم.
تو جنوب کالیفرنیا، خورشید موجود مهربونی نیست. اون خورشید زردِ نقاشیِ بچهها هم نیست. خیلی مؤدب آدمو میکشه. ما اینجا زمستون نداریم؛ یه نمایش طولانی داریم که توش نور ادا درمیاره برفه و گرما همهچیزو فریز میکنه. مارمولکها وسط فکرشون وایمیستن. آدما یادشون میره چرا از جاشون بلند شدن. حتی زمان هم مکث میکنه. این خورشید گرم نمیکنه—فلج میکنه. دنیا رو میذاره روی پاز. و من دقیقاً از همین خورشید حرف میزدم.
سر و صدای صفحهی قبلیم یه چیز جالب رو نشون داد: خیلیها تو تاریکی گیر افتادن، با چراغقوه به همدیگه اشاره میکنن و پژواک رو با دشمن قاطی میکنن. این هم خوبه هم بد. خوبه چون پیامی که با سوءتفاهم زنده میمونه، معلومه زندهست. بده چون یعنی باید جملههامو اونقدر صافوصوف کنم که دیگه هیس نکنن، مثل مارایی که توی ابریشم قایم شدن.
ولی خوشحال باشین. مار چمدونشو بسته. از صحنه رفته بیرون، از یه درِ خیلی کوچولو. جاش اسب اومده—بزرگ، راستگو، یهکم گیج، ولی باشکوه. من اسبا رو دوست دارم. خودشونو توضیح نمیدن. فقط با اعتمادبهنفس جلو میرن. شاید شروع کنم اسبسواری؛ نه برای فرار، نه برای فتح، فقط برای رسیدن به یه جای غیرمنتظره، با یه استایل خیلی درست.
و حالا اعلامیهی آخر، چون تاریخ به بند کفشش گیر کرده و پرت شده تو یه دورهی جدید. برای اولین بار، زنای خوشگل دیگه برای پول، امنیت و چیزای براق ازدواج نمیکنن. دارن برای شخصیتِ یه مرد باهاش ازدواج میکنن، یا با هوا، یا اصلاً با هیچکس. و الان دقیقاً همهمون مجردیم. همهمون دیوا شدیم. نه ناراحت، نه عصبانی، نه منتظر. فقط زیر آفتاب وایسادیم، دستنخورده، رامنشدنی، و یهکم هم خندان.
پ.ن: درخت کریسمس مورد علاقهی من فقط چراغ داره، بدون هیچ تزئینی 
shirin bolourchi 