There’s something in the message you sent that bothers me. It’s as if you’re deliberately speaking in a way that stirs up curiosity in me, creating this unnecessary sense of mystery. You say, “I went to a city”… okay, which city? I didn’t even ask. Saying the name isn’t hard—just say you went to New York, Toronto, Berlin… anything. But saying it like that, leaving it vague on purpose, creates a strange feeling.
And then you shift direction again. You once told me December would be quiet for you, and now suddenly you’re overwhelmed with work and under pressure. There’s nothing wrong with work—it’s great that you’re busy—but I don’t understand. Either you want to stay in touch with me, or you don’t. You could very simply say, “Shirin, let’s not stay in contact,” or whatever you want. But this text… this tone… it’s full of games. Psychological games. And the worst part is that you seem to think I won’t notice.
My only question is: why?
And yes, I’m sure you’ll say, “That’s just your opinion,” but no. It’s not just my opinion. It’s the feeling that pours out of every sentence you wrote.
And I’m not suspicious, I’m not sensitive, and I’m not nosy—none of that. It’s just that when I read your message, something in it unsettles me. Something in it tells me you’re not in America. Maybe that feeling is wrong. Maybe I’m mistaken. But the text… there’s something off about it. Something dark running through it.
And I don’t know why.
I don’t even have a question.
Cross my name off the devil’s to-do list
Burn every page in that little black book
Persian translation:
یه چیزی توی این متنی که فرستادی اذیتم میکنه. انگار از عمد طوری حرف میزنی که ذهن منو قلقلک بدی، یه کنجکاویِ الکی بسازی. میگی «رفتم یه شهری»… خب اسمش چیه؟ گفتنش که سخت نیست. میتونی بگی رفتم نیویورک، تورنتو، برلین… هر چیزی. ولی اینجوری حرف زدن، این ابهام درست کردن، یه حس عجیب و اذیتکننده میده.
بعد هم مسیر حرفتو عوض میکنی. یه بار میگی دسامبر خلوتی، حالا یهو میگی سرکاری و فشار زیاده. نه اینکه کار بد باشه—کار همیشه خوبه—ولی راستش نمیفهمم جریان چیه. آدم یا میخواد با یکی در ارتباط باشه، یا نمیخواد. خیلی ساده میتونی بگی «شیرین، بهتره در ارتباط نباشیم» یا هر چیزی. ولی این متن… این لحن… یه حالت بازی داره. یه جور بازی ذهنی.
و بدترش اینه که انگار فکر میکنی من نمیفهمم.
سوال من فقط اینه: چرا؟
و میدونم، احتمال زیاد میگی «این برداشت توئه»، ولی نه… این فقط برداشت من نیست. این حسیه که از تکتک جملههات میچکه.
من نه شکاکم، نه حساسم، نه فضول. هیچکدوم نیستم.
فقط وقتی این متن رو میخونم، یه چیزی توش اذیتم میکنه.
یه حسی بهم میگه تو آمریکا نیستی. شاید درست نباشه، شاید اشتباه میکنم.
ولی این متن… یه جوریه. یه تاریکیای توش هست.
و راستش نمیدونم چرا.
سوالی هم ندارم. فقط این حس رو داشتم.
shirin bolourchi 