SH***$

Since July, I’ve written fifty pages of my book, and it happened for one reason: I stopped caring for losers. I cut the noise. I stopped going out unless it mattered. I stopped dragging myself to galleries to stare at art that doesn’t feed a single human need. And yes—sometimes I didn’t leave my room at all. That is the writer’s reality. You don’t wander, you don’t socialize, you get in the chair and you write, write, write, write, write and write……

I’m not a people pleaser—not anymore. Now I do things for myself: cooking what I want, updating my résumé, playing with Luna my dog, working, making art. I refuse to care about people who can’t care about me. I’m a lacanianin powered by Gilles Deleuze, or maybe it’s more honest to say a Deleuzian Gilles by Jacques Lacan. So let me repeat it:

“SHIT ON YOUR WHOLE MORTIFYING, IMAGINARY AND SYMBOLIC THEATER.”

American politics? More bipolar than a broken compass, and politics in general is no better. Meanwhile, Christin braided my hair, and she nailed it—those fingers know nothing but braiding; it’s instinct, pure and simple.

In my book, money is the last thing an artist should obsess over. You fall in love with an idea. You ignite. You translate that fire into your medium. That’s the whole point. It has nothing to do with a career and everything to do with desire. If you’re not doing that, I’ll say it flat-out: you’re not an artist; you’re a craft person.

And you need to know this: I’m an artist. Calling me anything else should be straight up iligal.

What I hate most about my Iranian identity is that cursed invention they call a Mostarah. That squat toilet was childhood terror disguised as plumbing. That gaping, filthy hole sat there like a hungry mouth, and as a kid it traumatized the hell out of me. And honestly? It still does. Every time I think about it, I swear that hole isn’t just a hole—it feels like it swallowed 3,000 years of history, culture, poetry, and dignity in one giant flush. So no, it’s not my thing anymore. It never will be.

Persian Translation:

از تیر ماه تا حالا پنجاه صفحه از کتابمو نوشتم، و فقط یه دلیل داره: قید لوزرا رو زدم. صداها رو خفه کردم. دیگه بی‌خود و بی‌جهت از خونه نمی‌زنم بیرون. دیگه خودمو نمی‌کِشونم سمت گالری‌هایی که هنرِشون به درد هیچ بنی‌بشری نمی‌خوره. آره—یه وقتایی اصلاً از اتاقم پامو بیرون نذاشتم. واقعیت نویسندگی همینه دیگه. نمی‌پلکی، نمی‌چرخی، نمی‌ری دور دور. کونتو می‌کاری رو صندلی و می‌نویسی. می‌نویسی، می‌نویسی، می‌نویسی، می‌نویسی، می‌نویسی…

من دیگه بُرده‌دارِ کسی نیستم. آدم‌خوشحال‌کنِ ملت که اصلاً نیستم. الان کارایی رو می‌کنم که حالِ خودمو خوب می‌کنه: غذا که دوست دارم می‌پزم، رزومه‌مو آپدیت می‌کنم، با لونا—سگم—ور می‌رم، کار می‌کنم، هنر می‌کنم. آدمایی که به من محل نمی‌ذارن؟ خب منم به درکِ باباشون اهمیت نمی‌دم. من یه لاکانیِ شارژشده از گیل دلوزم—یا راستش شاید باید گفت یه دلوزیِ گیلِ ژاک لاکان. خلاصه دوباره بگم:

“SHIT ON YOUR WHOLE MORTIFYING, IMAGINARY AND SYMBOLIC THEATER.”

سیاست آمریکا؟ از حالِ یه آدم دوشخصیتی هم داغون‌تره. سیاست کلاً ابزار داغونی‌یه برای آتیش‌زدن به اعصاب آدم. اون وسط، کریستین نشست موهامو بافت و ترکوند—انگشتاش انگار فقط یه کار بلدن: بافتن. همین و بس.

تو کتاب من، پول آخرین چیزیه که یه هنرمند باید بهش فکر کنه. تو اول عاشق یه ایده می‌شی، روشن می‌شی، جرقه می‌زنه. بعد می‌ری اون آتیشو تو مدیومت ترجمه می‌کنی. اصل ماجرا همینه. این داستان «کریر» نیست، داستان عشقه. اگه این مسیر رو نمی‌ری، رک و پوس‌کنده: تو هنرمند نیستی، یه کاردستی‌سازی.

حالا چیزی که از هویت ایرانیم بیشتر از همه بدم میاد؟ اون افتضاحی که بهش می‌گن مستراح. اون توالت ایرانی از بچگی برام کابوس بود—یه ترس لعنتی که به شکل لوله‌کشی دراومده بود. اون چالهٔ گشاد و چرکِ باز—انگار دهن باز کرده بود منو قورت بده. بچگیمو لت‌وپار کرد، هنوزم می‌کنه. هر بار بهش فکر می‌کنم، قسم می‌خورم اون چاله فقط یه چاله نبود—انگار سه‌هزار سال تاریخ و فرهنگ و شعر و آبرو رو یه‌جا کشید پایین. پس نه، دیگه مالِ من نیست. هیچ‌وقت هم نخواهد بود.