What hurts me most is knowing they never let us live our love. And maybe that’s why, now, I want to devote the rest of my life to living what I love—fully, loudly, without apology.
Grief and exhaustion have always been bound together for me. When grief arrives, exhaustion follows like a spear to the chest. Every time I hear that someone from my teenage years has passed away, the same wave hits—shock, ache, and that bone-deep fatigue that feels older than I am. And what breaks me even more is watching my generation, the one before me, and the one after me vanish too soon, while the people in their eighties walk through life healthier than we are. Maybe there’s a lesson in their brutal selfishness, something about survival, something about taking what you can in a world that gives nothing.
Here in California, everyone seems to belong to a corner. My corner has always been downtown Los Angeles—that’s where I was formed, where I learned the world, where my pulse makes sense. I don’t know anything else. And now, as I sit here, manifesting on the pages of my new book, it’s raining cats and dogs over LA. I’m mourning, and I’m embracing the shifting faces of grief. Love, too, is one of the stages of mourning—I’m manifesting that as well.
As a theater student, so many of my last memories of Tehran orbit the City Theater—rushing to plays after class, meeting lovers, slipping into the night, into chaos, into danger. They are destroying that theater now. And every time the Islamic Republic grows furious, they attack the stage. Of course they do. They fear Macbeth. They fear Rhinoceros. They fear Black plays. They fear Prometheus in chains. They fear any story that teaches people to see, to wake, to resist.
I once played Electra. I played her fiercely. My professor loved it. They clapped for me, embraced me, told me I had it. And I did—I had the role, and the role had me. It stayed with me long after the curtains closed.
I’ve become Electra.
I am Electra—Agamemnon’s daughter, carved by grief, sharpened by loss, living inside a fire that refuses to go out.
Persian Translation:
بیشتر از هر چیزی این اذیتم میکنه که نذاشتن ما این عشق رو زندگی کنیم. شاید واسه همینه که حالا فقط میخوام بقیهٔ عمرمو چیزی رو زندگی کنم که واقعاً دوستش دارم—بیپروا، بلند، بیعذرخواهی.
برای من غم و خستگی همیشه به هم وصل بودن. هر وقت غم میباره، خستگی هم باهاش میاد، مثل یه نیزه که فرو میره وسط سینه. هر بار میشنوم یکی از آدمهای سالهای تینیجریم از دنیا رفته، همون موج دوباره میکوبه—شوکه، داغون، و یه خستگی قدیمی که انگار از عمرم بیشتره. چیزی که داغترم میکنه اینه که نسل من، قبل من، و بعد من، همه دارن زود میرن، ولی اونایی که هشتاد سالشونه از ما سالمتر راه میرن. شاید تو بیرحمی و خودخواهیشون یه درسی بوده، یه راهی برای زندهموندن تو دنیایی که چیزی بهت نمیده.
اینجا تو کالیفرنیا هرکسی مال یه گوشهست. من همیشه مال داونتاون لسآنجلسم. اونجا بزرگ شدم، نبضم اونجا معنی پیدا میکنه. چیز دیگهای نمیشناسم. الانم وسط صفحههای کتاب جدیدم دارم اینا رو مینویسم، دارم مَنیفِست میکنم، و بیرون داره سگ و گربه میباره. من دارم عزاداری میکنم و همهٔ مرحلههای مختلف غم رو بغل میکنم. عشق هم یکی از مرحلههای عزاداریه—و اونم دارم مَنیفِست میکنم.
دانشجوی تئاتر که بودم، آخرین خاطرههام از تهرون همه دورِ تئاتر شهر میچرخه—بعد کلاس میدویدم نمایش ببینم، با لاورهام قرار میذاشتم، از اونجا میافتادیم تو جاهای تند و تیز و گاهی تاریک. دارن همونجا رو هم خراب میکنن. هر وقت جمهوری اسلامی عصبی میشه، اولین چیزی که میزنن همون صحنهٔ تئاتره. خب معلومه، از مکبث میترسن. از کرگدن میترسن. از نمایشهای سیاهها میترسن. از پرومتهٔ در زنجیر میترسن. از هر نمایشی که آدمو بیدار میکنه میترسن.
من یه بار الکترا رو بازی کردم. محکم، عمیق. استادم عاشقش شد. برام دست زدن، بغلم کردن، گفتن این نقشه واسهٔ خودته. و راست میگفتن—اون نقش تو وجودم نشست و ول نکرد.
من الکترا شدم.
من الکترام—دختر آگاممنون، بلعیدهشده توسط غم، تیزشده با درد، زنده وسط آتیشی که خاموش نمیشه.
shirin bolourchi 