The page is called @readbymc. It was a zodiac Halloween post that said:

Scorpio: might actually be the ghost.

Capricorn: the only one taking the haunting seriously.

I wanted to send it to him on Instagram, but then I remembered a few weeks ago when I texted Ali Mostaffa. You coldly asked what my reason was for texting him. I said he replied—and you said “well sure, had a reason too.” Absurd questions deserve absurd answers. That’s why you’re all my friends.

Yet I hesitated to send this Halloween post to this Scorpio friend, because you destroyed everything—like stupid Moses in that shepherd tale from Rumi, preaching to silence what he never understood. And honestly, it’s too late. The action without reason already happened; the moment passed and left its ghost. We’re all still circling each other, pretending it’s friendship, while I curate the ruins. Maybe there’s no existential love left—just the reasoning that drags us back to where the circle began, again and again.

I’m drowning in unfinished tasks, yet writing feels like the only one that matters. It stitches my wounds for a moment, lets me bleed beautifully. Because the artist’s job is to heal what no one else will.

For my therapy session tomorrow, I’ll try to trace when my father’s cruelty began—when the insults toward me and my mother turned into daily weather. The more I search, the further back it goes. Maybe since I first recognized my own face in a mirror. Maybe since I was two.

I’m no longer surprised by the ignorant ones who think they can buy redemption with money. If you’ve done something unforgivable and I’ve already erased you, your apology is a corpse I won’t touch. You want to know what actually helps? You living your hollow life far away, and letting me breathe in mine. Maybe in ten, fifteen, twenty years—or maybe never. In therapy, I’m learning that people don’t change; they just rearrange their delusions. It’s a tragic comfort, but it makes survival cleaner.

Whenever my father takes my mother out and she returns smiling, I feel dread crawling up my spine. I know the pattern too well: behind every forced joy, a manipulation waits. Happiness doesn’t exist in my family without fraud. It’s the choreography of deceit—temporary ceasefires wrapped in fake tenderness.

Because if you truly know a liar, you know their peace is just another form of war. A ceasefire is hell whispered through closed doors, a lull in which monsters rest their tongues. And in that darkness, the only proof of intelligence left is disbelief.

This circle that we have built together from LA to Toronto to London to Berlin to Tehran—and it’s funny Paris is not involved—it’s really cool sometimes, absurd and full of unspoken words that dance in our silence. Sometimes it becomes full of doubts and absurd, but it’s beautiful as we watch the passing years. I think nothing matches here.

Persian Translation:

صفحه‌ای به اسم @readbymc بود. یه پست هالووینی درباره‌ی زودیاک گذاشته بود که نوشته بود:

اسکورپیو (عقرب): ممکنه خودش روح باشه.

کپریکورن (جدی): تنها کسیه که قصه‌ی تسخیر رو جدی گرفته.

می‌خواستم اون پستو براش بفرستم تو اینستاگرام، ولی یادم افتاد چند هفته پیش که به علی مصفا تکست دادم، تو سرد گفتی: “دلیلش چی بود؟”

من گفتم جواب داد دیگه، و تو گفتی: “خب اونم لابد دلیلی داشت.”

سؤالای ابزورد جوابای ابزورد دارن، واسه همینه که شماها همه دوستای منین.

ولی بازم دودل شدم اون پست رو برای اون دوست اسکورپیوم بفرستم، چون تو همه‌چیو خراب کردی—مثل همون موسی‌ی احمق تو حکایت چوپان رومی، که داشت با سکوت موعظه می‌کرد، چیزی که خودش نمی‌فهمید.

و راستش دیگه خیلی دیره. اون کاری که بی‌دلیل انجام شد، تموم شده؛ لحظه رفت و فقط روحش مونده.

ما هنوز دور هم می‌چرخیم، وانمود می‌کنیم رفاقته، ولی من دارم از خرابه‌هاش نمایش می‌سازم.

شاید دیگه عشقی وجود نداره، فقط یه جور دلیل آوردنه که ما رو هی برمی‌گردونه به همون نقطه‌ی اول.

می‌دونم کلی کار عقب‌افتاده دارم، ولی نوشتن تنها کاریه که حس می‌کنم واقعاً مهمه. یه لحظه زخمامو می‌دوزونه، قشنگ خونریزی می‌کنم باهاش.

چون کار یه هنرمند اینه که زخم‌هایی رو درمان کنه که هیچ‌کس دیگه درمانش نمی‌کنه.

برای جلسه‌ی تراپی فردا می‌خوام فکر کنم ببینم از کی پدرم شروع کرد به این‌همه توهین و خشونت نسبت به من و مامانم. هرچی بیشتر فکر می‌کنم، می‌بینم از خیلی قبل بوده—شاید از وقتی اولین بار خودمو تو آینه دیدم، شاید دو سالگی.

دیگه از آدمای نادون زندگی‌م تعجب نمی‌کنم، اونایی که فکر می‌کنن می‌تونن اشتباهشونو با پول بخرن.

اگه یه کاری کردی که نابخشودنیه و من دیگه تمومت کردم، معذرت‌خواهیت دیگه فایده‌ای نداره.

می‌خوای بدونی چی کمک می‌کنه؟

اینکه بری دنبال زندگیِ پوچ خودت و بذاری منم تو زندگیِ خودم نفس بکشم.

شاید ده سال دیگه، شاید بیست سال، شاید هیچ‌وقت.

تو تراپی دارم یاد می‌گیرم که آدما واقعاً عوض نمی‌شن، فقط توهماتشونو یه‌جور دیگه می‌چینن.

واقعیت تلخیه، ولی باعث می‌شه راحت‌تر زنده بمونم.

هر وقت پدرم مامانمو می‌بره بیرون و اون خوشحال برمی‌گرده، یه ترسی می‌افته به جونم. چون دقیقاً می‌دونم پشت اون لبخند یه دروغ یا یه بازیه.

تو خانواده‌ی ما شادی واقعی وجود نداره، مگه اینکه یه کلک یا حقه‌ای پشتش باشه.

یه الگوی تکراریه—مثل یه آتش‌بس دروغی.

اگه کسی رو واقعاً بشناسی و بدونی دروغگوئه، می‌فهمی صلحش فقط یه نوع جنگه.

آتش‌بس توی همچین دنیایی یعنی جهنمی که پشت درهای بسته نجوا می‌شه، یه مکث کوتاه که توش هیولاها زبونشونو استراحت می‌دن.

و تو اون تاریکی، تنها نشونه‌ی عقل اینه که باورشون نکنی.

این دایره‌ای که با هم ساختیم—از لس‌آنجلس تا تورنتو، از لندن تا برلین، تا تهران—عجیبه و قشنگه.

جالبه که پاریس توش نیست.

گاهی خنده‌داره، پر از حرفای ناگفته‌ست که تو سکوت بینمون می‌رقصن.

گاهی پر از شک و بی‌معنیه، ولی با این حال زیباست، وقتی می‌بینیم سال‌ها دارن می‌گذرن.

فکر می‌کنم هیچ‌چیزی با این قابل مقایسه نیست.