Now I know how some become writers. I can’t tell the secret — you know the secret if you know the secret. Lacan viewed Hamlet as a tragedy of desire. He argues that Hamlet is paralyzed because he is lost in his mother’s desire for another man, which prevents him from his own. And I sort of agree, because these days sometimes I feel completely paralyzed for the actions that my mom and dad have done. It’s really scary that desire is fundamentally elusive and that there is no ultimate guarantee from the Other.
This knowledge of the unconscious and how it alienates him contributes to his delay. He can act, but not on the hour of the Other — in other words, not at the right proper moment. His distraction is rooted in the fantasy structure located in his unconscious, just like any artist. And in a bigger scene, it represents how artists function in today’s society, and that’s something that societies have to be concerned about.
Am I trying to say Hamlet was an artist? I’m not sure. Am I scared to accept the fact that he had this artist mindset? Yes, I am. Because the signifier of fate in him embodies the idea of fate expressed through pure signifiers, showing how human beings are positioned by vehicles of meaning rather than controlling them. His fence is intrinsically tied to this symbolic order.
And that, when in philosophy parenting matters, the psychoanalytic wisdom is at stake. It proves how today’s society is failing our children, because politicians, therapists, and teachers are not coming from that knowledge — and they normalize injecting toxins into our children’s bodies, causing their absolute paralysis. And that’s metaphorical — if you can still decipher what I mean.
That being said, we need new meanings for success — a word that has long been twisted, abused, and worshipped in the wrong way. I have to confess: when I first came to California, I was shocked by how similar the power structures were to Tehran — if not worse. Even in my university, even in job interviews, I felt it — that strange, invisible current of favoritism, of mediocrity rewarded, of masks pretending to be merit. I hate to use the word unearned, but the truth is, most of them are doing better than those who actually have the skill, the discipline, the intellect.
Time after time, academia should have questioned itself — long before questioning Trump or Biden or even during Obama’s reign. Because the rot didn’t start with politics. It started when truth was traded for comfort, when intellect was replaced by networking, when education became a theater and not a temple.
And in that sense, Hamlet’s paralysis isn’t just his own — it’s ours. A generation trapped between desire and illusion, between knowledge and nothingness, between the Other’s voice and our own. We call it ambition. But in truth, it’s just another form of paralysis — elegant, educated, socially acceptable paralysis. The kind that smiles while rotting.
And maybe, in that sense, I agree with Lacan. Desire — full stop — is always the desire of the Other. We are constantly asking the Other what they want, what they expect, what they value. And that dependence, that ceaseless seeking, becomes more than personal paralysis. It is not only a tool for self-destruction, but a weapon pointed at the heart of society itself. Through this mirror of longing, we reproduce the same patterns, the same failures, the same illusions — generations trapped asking the wrong questions, seeking approval that never comes, participating in a cycle that corrodes both the self and the world around us.
Persian Traslation:
الان میفهمم بعضیا چطور نویسنده میشن. نمیتونم راز رو بگم — اگه بدونی، میدونی. لاکان «هملت» رو بهعنوان تراژدیِ میل میدید. میگه هملت فلج شده چون در میل مادرش برای مرد دیگه گم شده و همین باعث شده نتونه میل خودش رو بشناسه. و تا حدی باهاش موافقم، چون این روزها منم گاهی حس میکنم فلج شدم، بهخاطر کارایی که پدر و مادرم کردن. ترسناکه که میل ذاتاً دستنیافتنیه، و هیچ تضمینی از «دیگری» وجود نداره.
این آگاهی از ناخودآگاه و اینکه چطور باعث ازخودبیگانگی میشه، دلیل تأخیرشه. میتونه عمل کنه، اما نه در «ساعتِ دیگری» — یعنی نه در لحظهی درست. حواسپرتیش ریشه در ساختار فانتزی ناخودآگاهشه، درست مثل هر هنرمندی. و در مقیاس بزرگتر، این نشون میده هنرمندا چطور در جامعهی امروز کار میکنن، و این چیزیه که باید جامعه نگرانش باشه.
میخوام بگم هملت هنرمند بود؟ مطمئن نیستم. از قبول این واقعیت میترسم که ذهنش ذهن یه هنرمند بود. چون دالِ سرنوشت در وجودش، مفهوم سرنوشت رو از طریق دالهای خالص نشون میده — اینکه انسانها در موقعیتهایی قرار میگیرن که معنا براشون میسازه، نه اینکه خودشون اون معنا رو کنترل کنن. حصارش به این نظم نمادین گره خورده.
و اونجاست که وقتی در فلسفه از «والدگری» حرف میزنیم، حکمتی روانکاوانه در میونِ کاره. همین نشون میده که جامعهی امروز چطور داره بچههاش رو نابود میکنه، چون سیاستمدارا، تراپیستا و معلمها از اون آگاهی نمیان — و عادیسازی میکنن تزریق سم به بدن بچههامون رو، و باعث فلجِ مطلقشون میشن. و این استعاریه — اگه هنوز میتونی بفهمی چی دارم میگم.
با این حساب، ما به معنای تازهای از «موفقیت» نیاز داریم — واژهای که سالهاست اشتباه، تحریفشده و پرستیده شده. باید اعتراف کنم: وقتی اولینبار به کالیفرنیا اومدم، از شباهت ساختار قدرتش با تهران شوکه شدم — اگه بدتر نباشه. حتی تو دانشگاه، حتی تو مصاحبههای کاری، اون جریان نامرئیِ تبعیض، ریا، و پاداش دادن به بیمایگی رو حس میکردم. از گفتنِ واژهی «بهناحق» بدم میاد، اما واقعیت اینه که بیشترشون بهتر از اونایی جلو میرن که واقعاً مهارت، نظم و هوش دارن.
بارها و بارها، آکادمی باید خودش رو زیر سؤال میبرد — خیلی قبلتر از اینکه بخواد ترامپ یا بایدن یا حتی اوباما رو نقد کنه. چون پوسیدگی از سیاست شروع نشد. از جایی شروع شد که «حقیقت» با «آسایش» معامله شد، جایی که «فکر» با «رابطه» جایگزین شد، جایی که آموزش شد نمایش، نه پرستشگاه.
و از این زاویه، فلجیِ هملت فقط از آنِ او نیست — از آنِ ماست. نسلی گرفتار بین میل و توهم، بین دانایی و پوچی، بین صدای دیگری و صدای خودش. ما بهش میگیم جاهطلبی. اما در واقع، فقط نوعی دیگه از فلج شدنه — فلجیِ شیک، تحصیلکرده، و مورد پذیرش جامعه. همون نوعی که لبخند میزنه، در حالی که از درون داره میپوسه.
و شاید از این نظر با لاکان موافقم. میل — همینطور — همیشه میل دیگری است. ما مدام از دیگری میپرسیم که او چه میخواهد، چه انتظار دارد، چه ارزشی قائل است. و این وابستگی، این جستجوی بیپایان، بیش از یک فلج شخصی است. این فقط ابزاری برای خودویرانگری نیست، بلکه سلاحی است نشانه گرفته به قلب جامعه. از طریق این آینهی اشتیاق، همان الگوها، همان شکستها، همان توهمها را بازتولید میکنیم — نسلها گرفتار پرسیدن سؤالهای غلط، جستجوی تأییدی که هیچگاه نمیآید، شرکت در چرخهای که هم خود و هم دنیای اطرافمان را از درون فرسایش میدهد.
shirin bolourchi 