Last week, around 8 p.m., my mom called. Her voice was trembling, half shock, half exhaustion. She said she’d gotten into an accident — the car was badly damaged, maybe beyond repair. She was lucky to walk away with what looked like minor injuries. My mom drives when she’s angry, and it’s always been that way. But the truth is, it’s my dad’s fault. Every time I’ve tried to get her real help, that lunatic MAGA DRUNK who calls himself my father has interfered — told the doctors I was lying, turned everything upside down. He is a miserable man whose knowledge of nuclear science is eating him to his grave. Honestly I feel he is scared of his age and death and he is always slurring — it’s been a while that I haven’t seen my dad not slurring; that’s his constant state of mind. Some say his uncles were similar to him.
I got dressed fast, grabbed my keys, and drove straight to the crash site. The other car was a white Tesla, its body torn open, headlights dead. From Tesla’s footage, it was clear: the fault was my mom’s. The Tesla was wrecked too — like two lives colliding under bad luck and bad tempers. The driver was a Chinese woman; she was young, though maybe ten years younger than me, but she couldn’t speak English, so I was the only one speaking English — trapped between two injured MAGA women. It’s funny. I called my dad. I was BLOCKED. Like always.
My dad lately — he’s gone off the deep end: a drunk, a gambler, a hollow man who’s rotting from the inside. Every time I confront him about his filth, he blocks me, pretending that silence is dignity. His days are a ritual of decay: he wakes up, washes the stench off just enough to look human, takes the senior bus to the casino, and spends the day losing, drinking, lying. Sometimes he drags my mom along for the ride so that my mom can also make some money for him — he is the one and only, his own little audience to misery. He respects no one unless they’re as dirty, broken, and ignorant — a pathological LIAR — as he’s become.
When I told him about the accident, he didn’t ask about her pain or the damage. Just one cold question: “Is your mom alive?” I didn’t answer. There was nothing left to say.
Then there’s my sibling — a pathetic, miserable, small creature who is a joke, failing all the way through high school while I was the top student, this miserable joke who had to get a diploma by paying his teachers to tutor him at our home — trying to label me as unstable. A dangerous lie, and if he keeps it up, I’ll crush him in COURT. I’ll make it a hundred-thousand-dollar lawsuit and I’ll win because truth doesn’t shake under cheap Persian gossip. He doesn’t know anything other than Persianity. He’s a small man desperate to matter, clawing his way up by dragging me down. Full of envy, full of rot. He couldn’t even finish art school — his one claim to failure. He should find a therapist instead of stalking me with his fake accounts and fake courage and PLASTIC SURGERY and BOTOX. Well, I know your face is not real.
He’s the one who sent cops to our mother’s door, the one who turned her world into fear and confusion, the one who helped drive her into that DEADLY accident. But he’ll never find me. Not in his obsession, not in his bitterness. He’ll only find my name in places he can’t reach — in journals, in whispers, in the kind of silence that haunts cowards for the rest of their lives.
Persian Traslation:
هفتهی پیش، حدود هشت شب، مامان زنگ زد. صداش میلرزید، نصفش شوک بود، نصفش خستگی. گفت تصادف کرده، ماشینش داغون شده، شاید دیگه نشه درستش کرد. خوششانس بود که فقط یهکم زخمی شده بود. مامان وقتی عصبانی میشه میره پشت فرمون، همیشه همین بوده. ولی واقعیت اینه که تقصیر بابامه. هر بار خواستم براش کمک بگیرم، اون پدر روانی و مستِ MAGA بازِ من رفته گفته به دکترا که من دروغ میگم و همهچی رو به هم ریخته. یه آدم بدبخت و پوچه که اونمقدار دانشی که از انرژی هستهای داره داره از تو میخوردش. واقعاً حس میکنم از سن و مرگ میترسه. همیشه داره مِنمِن میکنه، یادم نمیاد آخرین باری که هشیار دیدمش کی بوده. اونم شده وضعیت دائمیش. میگن داییهاش هم همینجوری بودن.
سریع لباس پوشیدم، کلیدامو گرفتم و رفتم سر صحنهی تصادف. ماشین دیگه یه تسلای سفید بود، بدنهش جر خورده بود، چراغاش خاموش، مرده. از ویدیوی تسلا مشخص بود تقصیر با مامانمه. اونم داغون شده بود، مثل دو تا زندگی که با بدشانسی و عصبانیت خوردن به هم. راننده یه زن چینی بود، جوون، شاید ده سال از من کوچیکتر، ولی انگلیسی بلد نبود. من تنها کسی بودم که اون وسط انگلیسی حرف میزدم، بین دو تا زن زخمیِ MAGA گیر کرده بودم. خندهداره نه؟ زنگ زدم به بابام. بلاکم کرده بود، مثل همیشه.
بابا تازگیا کامل رفته ته دره. یه مستِ قماربازِ پوچ، که از درون داره میپوسه. هر بار بهش میگم چقدر افتضاحه، منو بلاک میکنه، فکر میکنه سکوت یعنی آبرو. زندگیش شده یه مراسم پوسیدگی: بیدار میشه، یه ذره خودشو میشوره که بوی تعفن کمتر بده، میره با اتوبوس سالمندا سمت کازینو، اونجا تا شب میبازه، میخوره، دروغ میگه. بعضی وقتا مامانم رو هم میکشه با خودش که شاید براش پول دربیاره. خودش برای خودش یه تماشاگرِ بدبختی شده. به هیچکس احترام نمیذاره مگه اینکه مثل خودش کثیف، شکسته و دروغگوی بیمار باشه.
وقتی بهش گفتم تصادف کرده، نه پرسید درد داره نه اینکه ماشین چی شد. فقط یه سوال سرد پرسید: «مامانت زندهست؟» جواب ندادم. هیچی دیگه برای گفتن نبود.
و بعدش نوبت اون یکی داداشمه. یه موجود بیارزش، کوچیک، مسخره. کل دبیرستانو با نمرهی گند رد کرد در حالی که من شاگرد اول بودم. این جوکِ بدبخت که فقط تونست دیپلم بگیره چون معلمامونو میآورد خونه و با پول راضیشون میکرد، حالا داره منو میچسبونه که روانیام. یه دروغ خطرناک. اگه ادامه بده، لهش میکنم تو دادگاه. یه شکایت صد هزار دلاری میزنم و میبرم، چون حقیقت با شایعههای مسخرهی ایرانی نمیلرزه. اون هیچی جز «ایرانیبازی» بلد نیست. یه مرد کوچیکه که داره با تخریب من دنبال معنا میگرده. پر از حسادت، پر از پوسیدگی. حتی نتونست هنرستانشو تموم کنه — همون یه شکستِ خالص. بهجای اینکه با اکانتای فیک و شجاعت پلاستیکیش دنبالم کنه، بره یه تراپیست پیدا کنه، چون حتی صورتشم واقعی نیست با اون بوتاکس و عملای پلاستیکی. آره، من میدونم صورتت واقعیه نیست.
اون بود که پلیس فرستاد دم در خونهی مامان، اون بود که دنیای مامانو کرد ترس و گیجی، اون بود که کمک کرد مامان بره تو اون تصادف لعنتی. ولی هیچوقت منو پیدا نمیکنه. نه تو وسواسش، نه تو تلخیش. فقط اسم منو پیدا میکنه جاهایی که دستش بهش نمیرسه — تو ژورنالا، تو نجواها، تو اون سکوتی که تا آخر عمر توی مغز بزدلا میپیچه.
shirin bolourchi 