It feels like the world is burning behind me, but I’m standing in front—just to save Luna. I love dogs so much that if I had a few extra lives, I’d give them all to them.
Last night, around midnight, Luna got sick. From twelve she started struggling to breathe, and by three in the morning her breathing was irregular. I wrapped her in a blanket, threw her in the car, and rushed out. The highway felt like a lost highway; my car felt like a spaceship, moving calmly and determinedly toward saving her. We reached the animal ER at 3:45. On the walls were cute dog drawings that created a strange contrast with the coldness of the room. By then, Luna’s breathing had calmed down, as if she understood we were at the vet. We waited until almost six in the morning; finally, the doctor said it wasn’t serious, just pneumonia. I breathed a sigh of relief.
When Luna is sick, her eyes speak a language of their own. She looks at me like I’m everything—like I’m a god who can hold death back. Every time she looks at me like that, something inside me breaks. Because I know how fragile I am; how easily everything could fall apart, and how my existence seems full on the outside but is empty inside.
I’ve lived here; both in white neighborhoods and Black neighborhoods. In white neighborhoods, I saw how some people treated Black people like slaves. Even now, in 2025, when they hire a nanny or help at home, some people treat them with such disrespect, like they’re just “servants.” But in Black neighborhoods, it was the Black neighbors who stepped in to protect me when white people tried to harm me.
This contrast always reminds me of one thing: free speech—the First Amendment. We have to defend it in the darkest moments. This is exactly the promise the First Amendment gave us, especially to minorities like us, because without it, those same flames that are devouring the world behind me will one day reach the front—and turn us to ash too.
My eyes are filled with tears watching these scenes. At the Broadview Processing Center in Illinois, peaceful protesters are standing on a public sidewalk—but masked men are attacking them without any reason. And it’s women who are being targeted. This is today’s America: intimidation, violence, and fear. I may be in California, but I can clearly see that we are living in an extremely dark and dangerous time. What were the people who voted for this really thinking? Even though they aren’t thinking at all—just like many didn’t think in Germany in 1939. And not thinking obviously comes from ignorance.
Now I’m sure there’s a group of people in the world who haven’t read history properly. They’ve realized that democracy is almost impossible for them, because they don’t know the path that led to it. Honestly, they’re really scary. For me, a person who doesn’t read books is frightening in itself.
Persian Translation:
انگار دنیا داره پشت سرم میسوزه، ولی من جلو وایسادم — فقط و فقط که لوُنا رو نجات بدم. سگها رو اینقدر دوست دارم که اگه چند تا جون اضافه داشتم، همهشون رو میدادم بهشون.
دیشب نصفهشب حال لوُنا بد شد. از دوازده شروع کرد به نفسنکشیدن، تا سه صبح دیگه نفسش قطع و وصل بود. پیچیدمش تو پتو، انداختم تو ماشین و با عجله زدم بیرون. بزرگراه مثل بزرگراه گمشده بود؛ ماشینم حس یه سفینه رو داشت که آروم و مصمم میرفت سمت نجات. رسیدیم اورژانس حیوانات ساعت ۳:۴۵. روی دیوار نقاشیهای بامزهای از سگها بود که با اون فضای سرد اتاق، یه جور تضاد عجیب درست میکرد. حالا دیگه لوُنا نفسهاش آرومتر شده بود، انگار فهمیده بود اومدیم دکتر. تا نزدیکای شش صبح معطل شدیم؛ آخرش دکتر گفت جدی نیست، فقط ذاتالریه. نفس راحتی کشیدم.
وقتی لوُنا مریض میشه، چشماش با یه زبون خودش بهم حرف میزنه. جوری نگام میکنه که انگار من همهچیزم — انگار من خدایی هستم که میتونه مرگ رو عقب بندازه. هر بار اون نگاه رو بهم میکنه، یه چیزی توی درونم میشکنه. چون خودم خوب میدونم چقدر شکنندهم؛ چقدر زود ممکنه همهچیز از هم بپاشه، و چقدر وجودم به ظاهر پره ولی تهش خالیه.
من اینجا زندگی کردم؛ هم تو محلههای سفید، هم تو محلههای سیاه. تو محلههای سفید دیدم چطور بعضیها با سیاهپوستا مثل برده رفتار میکنن. حتی حالا، همین ۲۰۲۵، وقتی پرستار یا کمک خونه میارن، بعضیها طوری تحقیرشون میکنن که انگار فقط «خدمتکار»ن. اما تو محلههای بلَک، همون همسایهها بلَک اَم بودن که وقتی سفیدپوستا میخواستن به من آسیب بزنن، خودشونو جلو انداختن و ازم دفاع کردن.
این تضاد همیشه یادم میندازه که آزادی بیان — متمم اول. باید تو تاریکترین لحظهها در اِمریکا ازش دفاع کنیم. اصلا این همون قولیه که متمم اول بهمون داده، مخصوصا به ما اقلیتها، چون اگه نباشه، همون شعلههایی که الان پشت سرم دنیا رو میبلعن، یه روز میرسن جلو و ما رو هم خاکستر میکنن
چشمام از دیدن این صحنهها پر از اشک شده است. در مرکز پردازش برودویو در ایلینوی، معترضان صلحطلب روی پیادهرو عمومی ایستادهاند—با این حال مردان نقابپوش بدون هیچ دلیل موجهی علیه آنها حمله میکنند. و این زنان هستند که هدف قرار گرفتهاند. و این آمریکای امروزه: ارعاب، خشونت و ترس. ممکن است من در کالیفرنیا باشم، اما کاملاً میبینم که ما در زمانی بسیار تاریک و خطرناک داریم زندگی میکنیم. اونایی که به این وضعیت رأی دادن واقعاً چی فکر میکردن؟ هر چند اونا اصلاً فکر نمیکنن، همونطور که در ۱۹۳۹ در آلمان خیلیها فکر نکردن؟ و فکر نکردن بدون شک از کمسوادی میاد.
حالا دیگه مطمئنم یه عده تو دنیا هستن که تاریخو خوب نخوندن. اینا فهمیدن دموکراسی تقریباً براشون غیر ممکنه، چون نمیدونن مسیر رسیدن به دموکراسی چه شکلی بوده. راستش اینا خیلی ترسناکن. اصولاً آدمی که کتاب نمیخونه، از نظر من خودش یه ترسه.
shirin bolourchi 