As of August 17, 2025, it’s all over the news: a mother and her daughter discovered in Ekbatan, their corpses liquefying under the suffocating Tehran heat. For weeks, fat and blood had seeped through the ceiling, dripping like a grotesque rain onto the apartment below. When the police finally broke in, they found the mother upstairs, sealed inside a locked room. The heat had devoured her until only her bones and strands of hair clung stubbornly to existence.
They searched for the daughter and found her downstairs, collapsed in the living room. Her body, too, had melted into the carpet and concrete, a human form dissolving into stains and fumes. Neighbors had been complaining for months of the stench of rot, but in Ekbatan no one truly listens—stench is the language of the place, as common as concrete dust.
The detective muttered that the daughter, a chemistry student, had kept her mother’s corpse locked away, living beside her decay in absolute solitude, ordering her survival from the glow of a phone screen. They had no family, no visitors. In Ekbatan, that is not unusual. The towers are full of ghosts: suicides, murders, gunshots echoing through stairwells. Ekbatan is a vertical graveyard disguised as housing.
I grew up there, from six to seventeen. I know its silence. I know its smell. If you have lived in Ekbatan, you are never like the rest of Tehran. You are half-haunted. The towers make you a stranger to the living, a companion to the dead. Ekbatan is home to rebels, artists, and Iran’s finest writers—men and women who sharpened their pens against concrete walls and bled their words into the void.
Whenever I dream of Tehran, it is always Ekbatan that rises around me, those brutalist blocks stretching like mausoleums under a fevered sky. The air smells of burnt hair and damp pages. The stairwells hum with forgotten lives. I walk the corridors and feel the walls breathing, as though the whole complex is alive, its veins filled not with water or electricity but with the slow drip of human remains.
Ekbatan never lets you leave. Even when you escape, it grows inside you, like mold.
Persian Translation:
از تاریخ ۱۷ اوت ۲۰۲۵، این خبر همهجا پیچید: کشف جسد مادری و دخترش در اکباتان؛ جنازههایی که زیر گرمای خفهکنندهی تابستان تهران ذوب شده بودند. هفتهها بود که خون و چربی از سقف نشت میکرد و همچون بارانی هولناک بر واحد پایین میچکید. وقتی پلیس بالاخره در را شکست، مادر را در اتاقی قفلشده یافتند؛ گرما بدنش را بلعیده بود، تا جایی که تنها استخوانها و تکههایی از مو باقی مانده بود.
آنها به جستوجو ادامه دادند و جسد دختر را در نشیمن طبقه پایین پیدا کردند؛ پیکر او نیز در فرش و بتن حل شده بود، انسانی که به لکه و بوی تعفن بدل گشته بود. همسایهها ماهها از بوی تعفن شکایت کرده بودند، اما در اکباتان هیچکس به این چیزها گوش نمیدهد؛ بوی مرگ زبان روزمرهی این مجتمع است، درست به اندازهی گرد و غبار بتن.
کارآگاه زیر لب گفت که دختر ـ دانشجوی شیمی ـ جنازهی مادرش را در اتاقی بسته نگه داشته بود و در سکوت مطلق، کنار تجزیهی او زندگی میکرد؛ همهچیز را آنلاین سفارش میداد. نه خانوادهای، نه دوستی، نه کسی که در بزند. در اکباتان این چیزها عادیست. برجها پر از ارواحاند: خودکشیها، قتلها، تیراندازیهایی که در راهروها پژواک میشوند. اکباتان قبرستانی عمودیست که خود را به شکل آپارتمان جا زده.
من از ششسالگی تا هفدهسالگی آنجا بزرگ شدم. سکوتش را میشناسم، بویش را میشناسم. اگر در اکباتان زندگی کرده باشی، دیگر هرگز مثل بقیهی تهران نیستی. نیمهجنزدهای، نیمهمردهای. برجها تو را بیگانه میکنند با زندهها و همنشین میکنند با مردهها. اکباتان خانهی شورشیها، هنرمندان و بهترین نویسندگان معاصر ایران است؛ کسانی که قلمشان را بر دیوارهای بتنی تیز میکردند و کلماتشان را چون خون در خلأ میریختند.
هر وقت تهران را در خواب میبینم، همیشه اکباتان است که دورم قد میکشد؛ بلوکهای عظیم و بیانتها که همچون مقبرهها زیر آسمانی تبزده کشیده شدهاند. هوا بوی موی سوخته و کاغذ خیس میدهد. راهروها پر از زمزمهی زندگیهای فراموششدهاند. در آنها قدم میزنم و احساس میکنم دیوارها نفس میکشند، گویی رگهای مجتمع نه از آب و برق، که از چکههای کندِ بقایای انسانی پر شدهاند.
اکباتان هیچوقت تو را رها نمیکند. حتی وقتی فرار میکنی، درونت رشد میکند؛ مثل قارچ .
shirin bolourchi 