It’s related to an architectural concept.

One thing California’s taught me: I don’t have to like everyone. I just need to know how to share space without burning it down. Coexistence is an art form — like dancing next to someone you secretly hope steps on a rake.

The problem only starts when a toxic, manipulative narcissist catches the scent of rejection. It hits them like a lightning bolt through their ego-shield. Their whole fragile, Voldemort-ass immune system short-circuits, and suddenly their soul can’t compute that someone — me — just isn’t buying what they’re selling.

And honestly? Watching that moment of implosion? Weirdly satisfying. The more I care, the faster they dissolve into the void, like smoke in the ocean. But I don’t reject them to hurt them — no, no. Years of transcendental meditation through creating art brought me here. This rejection is sacred. It’s intuitively clean.

I learned early on: I can only love you if you let me love my tribe. You’ve gotta let others love their tribe, too. If you think you’re the only one worthy of love, you clearly don’t know love as you should — not the real kind. I can only love you if you let my tribe breathe, thrive, and survive with respect, love, and kindness.

Otherwise, you’ll have to face me — and I’ll burn you. That’s the deal. I don’t care what your relationship is to me. I only know I have core values I fight for. And I don’t care how much money you have or what kind of car you drive — because I drive dragons.

Also — and I’m tired of explaining this — I don’t like traveling to Europe. It’s like landing in Vegas and losing, over and over again. Let me hate the craziness of Paris and the dark disciples in London — just a tight-lipped, over-disciplined trauma ghost. The only place in Europe that feels like home is Napoli. Napoli’s chaos matches my bloodstream. I’ll go back when it calls me again.

My parents in Iran had to fight battles even with their names. You don’t get it — the Islamic Republic’s intelligence kept summoning them, trying to make them change who they were, syllable by syllable.

They wanted my mom to change her name. In Tehran, that’s a normal Tuesday. And a taco. The higher up you are, the less you’re allowed to say no. My mom resisted. My dad surrendered. As usual.

And let me say this once, for real: being from Tehran is not the same as being from a farm in Qazvin, Isfahan, Rasht, or even Shiraz or Kermanshah. It’s not about race — it’s about the terrain. Like it’s not on me that Oklahoma is racist and religious. It’s about growing up in a black-and-white world with no filter, no fluff. It’s raw. It’s unapologetic. It cuts. It’s related to an architectural concept.

You either fight to survive or disappear. Every day is a street fight — mental or physical — and you don’t get to blink. I’m not a tourist. I was born in Tehran. I had to survive it.

یه چیزی که کالیفرنیا یادم داد اینه که لازم نیست همه رو دوست داشته باشم. فقط باید بلد باشم با بقیه تو یه فضا زندگی کنم، بدون اینکه همه‌چی رو آتیش بزنم. هم‌زیستی خودش یه جور هنرِ — مثل رقصیدن کنار کسی که ته دلت می‌خوای پاش بره روی یه چنگک.

مشکل از جایی شروع می‌شه که یه آدم سمیِ خودشیفته، بوی ریجکت شدن رو حس می‌کنه. اون لحظه مثل رعد و برق می‌خوره وسط سپر ایگوش. کل سیستم دفاعیِ لرد ولدمورتش هنگ می‌کنه و یه‌هو روحش نمی‌تونه بفهمه که یکی — من — مشتریِ چرندیاتش نیست.

و راستشو بخوای؟ دیدن لحظه‌ی فروپاشیش؟ یه‌جوری خوشاینده. هرچی بیشتر بهم بربخوره، سریع‌تر توی خلا دود می‌شن. ولی من اونا رو رد نمی‌کنم که آسیب بزنم — نه، نه. سال‌ها مدیتیشن ترنسندنتال از راه خلق هنر منو به این نقطه رسونده. این رد کردن یه جور احترامه. یه چیزی تو دلشه که تمیز و صافه.

زود فهمیدم: فقط وقتی می‌تونم تو رو دوست داشته باشم که بذاری قبیله‌ی خودم رو هم دوست داشته باشم. تو هم باید بذاری بقیه قبیله‌ی خودشونو دوست داشته باشن. اگه فکر می‌کنی فقط تو لیاقت عشق داری، عشق رو اصلاً نمی‌فهمی — اون‌جور که باید نمی‌فهمی. من فقط وقتی تو رو دوست دارم که بذاری قبیله‌ی من نفس بکشه، رشد کنه و با احترام و عشق و مهربونی زنده بمونه.

اگه نه، باید با من طرف شی — و من می‌سوزونمت. این دیله مونه. برام مهم نیست چه نسبتی با من داری. من فقط ارزش‌هامو می‌شناسم و براشون می‌جنگم. برام مهم نیست چقدر پول داری یا چه ماشینی سوار می‌شی — چون من سوار اژدها می‌شم.

راستش — دیگه خسته شدم از توضیح دادن — من اهل سفر به اروپا نیستم. مثل این می‌مونه که بری وگاس و هی ببازی، هی ببازی. بذار از پاریس متنفر باشم، بذار از اون پرینسیپل‌های تاریک لندن بدم بیاد — یه شهر خشک، لب‌دوخته، با روحی پر از انضباط و تراما. تنها جایی تو اروپا که برام حس خونه داره، ناپولیه. دیوونگی ناپولی با خونم مچ شده. وقتی صدام کنه، برمی‌گردم.

مامان‌بابای من تو ایران حتی با اسم‌شون هم جنگیدن. نمی‌فهمی — اطلاعات جمهوری اسلامی هی احضارشون می‌کرد، می‌خواستن اسمشونو عوض کنن، واو به واو.

می‌خواستن مامانمو مجبور کنن اسمشو عوض کنه. تو تهران، این چیزا تو نرتن یه سه‌شنبه‌ی عادیه. و یه تاکو تیوزدی. هرچی مقامت بالاتر باشه، کمتر می‌تونی بگی نه. مامانم مقاومت کرد. بابام کوتاه اومد. مثل همیشه.

و بذار اینو یه بار برای همیشه بگم: تهرانی بودن با بچه‌ی یه روستا تو قزوین، اصفهان، رشت یا حتی شیراز و کرمانشاه فرق داره. ربطی به نژاد نداره — به معماری مربوطه. همون‌جوری که تقصیر من نیست که اوکلاهما نژادپرست و مذهبیه. این یه دنیای سیاه و سفیده، بی‌فیلتر، بی‌ظرافت. خشنه. بی‌معذرت.و به کانسپت معماری مربوطه که می‌برّه.

یا باید بجنگی و زنده بمونی، یا می‌پری از صحنه. هر روز یه جنگه — ذهنی یا جسمی — و حتی فرصت پلک زدن هم نداری. من توریست نیستم. من تو تهران به دنیا اومدم. مجبور بودم زنده بمونم.