I can’t remember if it was on the right side of my stomach or the left, but there was a heart—growing outside my body. It was real. Fleshy. The size of an actual heart. Meaty, raw, pulsing with something wet and wrong. At one corner, a small infection had taken hold, yellow and shiny like it was thinking. And from the top, impossibly, thin branches and soft green leaves had begun to sprout. Like the wound was trying to become something else. Something vegetal. Maybe even beautiful.
I was terrified. I kept staring at it, wondering where it had come from—this thing that looked like part of me but didn’t belong.
Sanaz, my best friend, didn’t panic. She just pulled out her AI, took a photo, and said, “Don’t worry, it’s just an infection. Don’t touch it. It’ll dry up and fall off.”
And she was right.
It dried. It hardened. And eventually, it simply fell away.
Now my dreams are becoming wild. Fleshy. Fast. David Lynch’s style.
After that, I was in Tehran, standing inside a boutique that felt like it belonged to the 16th century. French architecture, pale stone, carved wooden shelves filled with fabrics and shoes. Around me were friends—mostly graphic designers, filmmakers, the people I actually chose to be around. Most of us had studied design or cinema. We understood form, we understood mood. That was our language.
Theater had never felt like home, even though that was my major. I couldn’t stand most of the other students—always yelling, always pretending to be someone else. All volume, no resonance. Except for a few. A few who understood absurdity. Who felt the strange pulse under the surface of things and didn’t try to smooth it out. There was only one instructor I liked, who was a philosopher. I was skeptical toward the rest—and the funny part is, they all knew it. And honestly, they were cool with it. That was humble of them.
I hated the music students even more. Their noise leaked into the theater hallways, a constant mess of scales and warmups, chaos clashing with chaos. I would run through the corridors to escape it all—the shouting, the crashing, the sheer violence of it.
God knows how much I hate loud voices.
Unless I’m at a concert in L.A.
That’s different. That’s allowed.
And here’s what I know for sure: writing is the highest art. That’s not up for discussion. It’s not a belief—it’s common sense.
And if you don’t agree, I don’t give a fuck what you think.
Persian Translation:
یادم نمیاد سمت راست شکمم بود یا چپ، ولی یه قلب بود — که بیرون از بدنم رشد کرده بود. واقعی بود. گوشتی. اندازهی یه قلب واقعی. خیس، خام، و چندشآور. یه چیزی زنده و اشتباه. یه گوشهش عفونت زده بود، زرد و براق، انگار داشت فکر میکرد. و از بالاش — باور نکردنی بود — شاخههای نازک و برگهای سبز لطیفی دراومده بودن. انگار اون زخم میخواست تبدیل به یه چیز دیگه بشه. یه چیز گیاهی. شاید حتی زیبا.
ترسیده بودم. فقط زل زده بودم بهش و فکر میکردم این چییه؟ از کجا اومده؟ این چیزی که شبیه خودمه، ولی مال من نیست.
ساناز، صمیمیترین دوستم، اصلاً نترسید. فقط هوشمصنوعیشو درآورد، ازش عکس گرفت و گفت: «نگران نباش، فقط یه عفونته. دست نزن، خودش خشک میشه و میافته.»
و حق با اون بود.
خشک شد. سفت شد. و بالاخره، خیلی ساده افتاد.
الان خوابهام دارن وحشی میشن. گوشتی. تند. به سبک دیوید لینچ.
بعدش توی تهران بودم. توی یه بوتیک که انگار از قرن شانزدهم دراومده بود. معماری فرانسوی، سنگهای رنگپریده، قفسههای چوبی حکاکیشده، پر از پارچه و کفش. دور و برم پر از دوستام بود — طراحهای گرافیک، فیلمسازها، همونایی که خودم انتخابشون کرده بودم. بیشترمون طراحی یا سینما خونده بودیم. فرم رو میفهمیدیم. حالوهوا رو میفهمیدیم. اون، زبان ما بود.
تئاتر هیچوقت برام خونه نبود، با اینکه رشتهم همین بود. بیشتر بچههای تئاتر رو تحمل نمیکردم — همیشه داشتن داد میزدن، همیشه در حال نقش بازی کردن بودن. پر سر و صدا، ولی بیمحتوا.
بهجز چند نفر. چند نفری که تهِ تهِ ابزوردها رو میفهمیدن. اونایی که ضربان عجیب زیرِ پوست دنیا رو حس میکردن و نمیخواستن صافش کنن. فقط یه استاد بود که دوستش داشتم، یه فیلسوف بود. نسبت به بقیه شکاک بودم — و خندهدار اینکه، خودشونم میدونستن. و راستش، مشکلی باهاش نداشتن. این از تواضعشون بود.
از دانشجوهای موسیقی بیشتر از همه بدم میاومد. سر و صدای تمرینهاشون از سالن تئاتر رد میشد؛ یه آشوبِ مداوم از گامزدن و گرمکردن و برخوردِ بینظم با بینظم. توی راهروها میدویدم که ازشون فرار کنم — از داد زدنها، از کوبیدنها، از این خشونت خالص.
خدای من میدونه که چقدر از صدای بلند بدم میاد.
مگر اینکه تو کنسرتی توی لسانجلس باشم.
اون فرق داره. اون مجازه.
و یه چیز رو با قطعیت میدونم: نوشتن، بالاترین شکل هنره. این اصلاً بحثبردار نیست. این یه باور نیست — یه چیز بدیهیه.
و اگه قبول نداری، فاک یو، واقعاً برام مهم نیست چی فکر میکنی.
shirin bolourchi 