My mom called me and said, “Come, I want to show you some photos.” I asked, “What photos?”
She pulled out her phone and showed me nearly a hundred images—photos of my dad’s extended family at a wedding in some village in Europe. I was stunned. I asked, “Where did you get these? You haven’t been in touch with them for the past 25 years.” She said, “Your dad gave them to me.” And of course—she’s right. That’s classic my dad: psychological games, always playing all sides.
He was born into a chaotic, overcrowded family—12 or 13 brothers and sisters. I honestly don’t know if there was ever enough space, food, or even basic education for all of them. Just noise and survival.
My mom and my dad’s sister were basically enemies. I could never tell who was more unhinged—my mother or his sisters. To me, they were all equally toxic, equally mentally abusive.
And I’ve never understood this dynamic in Iran: why so many women are obsessed with their husband’s sister. It’s like some unspoken mental illness—rooted in deep insecurity and passed off as tradition. No one ever names it. No one ever heals it.
My mom has this strange belief—that just because she had a beautiful face, it somehow gave her the right to psychologically harm herself or her children. It’s twisted logic, really. Not that I care much about my siblings. I just wish they’d stop spying on my life.
What I’ve never understood is this: if I’m such a loser in their eyes, why did I have to send the cops to their doors just to make them stop watching me, stop threatening me? That’s the part that never adds up.
Maybe deep down, they’re dying to become this so-called “loser” they always looked down on—the one person who had the courage to live freely, without needing their approval. Maybe that’s what burns them the most.
Persian Translation:
مامانم زنگ زد و گفت: «بیا، میخوام چند تا عکس بهت نشون بدم.»
گفتم: «چه عکسی؟»
گوشیشو درآورد و نزدیک به صدتا عکس نشونم داد—عکسهای خانوادهی پدریم توی یه عروسی، توی یه روستایی یهجایی توی اروپا. شوکه شدم.
گفتم: «این عکسا رو از کجا آوردی؟ تو که بیستوپنج ساله هیچ ارتباطی باهاشون نداری.»
گفت: «بابات بهم داده.»
و خب، درسته. این دقیقاً همون پدرمه: بازیهای روانی، همیشه در حال بازی با هر دو طرف.
بابا توی یه خانوادهی شلوغ و آشفته به دنیا اومده بود—۱۲ یا ۱۳ تا خواهر و برادر. راستش رو بخوای، واقعاً نمیدونم برای همشون جا، غذا یا حتی آموزش درستوحسابی بوده یا نه. فقط سروصدا و زنده موندن.
مامانم و خواهر بابام دشمنای واقعی بودن. هیچوقت نفهمیدم کی بیشتر از کنترل خارج بود—مادرم یا خواهراش. به نظر من همشون به یه اندازه سمی و آزاردهنده بودن، از لحاظ روانی.
و هیچوقت نفهمیدم این وضعیت توی ایران چیه که زنها انقدر درگیر خواهر شوهرشون میشن. یه جور بیماری روانی ناگفتهست—ریشهدار توی ناامنی درونی و جا زده شده به اسم سنت. نه کسی اسمشو میبره، نه کسی درمانش میکنه.
مامانم یه باور عجیب داشت—اینکه چون چهرهی زیبایی داشته، انگار این حقو داشته که خودش یا بچههاشو از نظر روانی زخمی کنه. واقعاً منطق مسمومیه. نه اینکه برام مهم باشه بقیهی خواهر و برادرام، فقط دلم میخواد دست از سر زندگیم بردارن و دیگه جاسوسی نکنن.
هیچوقت برام قابل درک نبود که اگه از نظر اونا من اینهمه بازندهام، چرا مجبور شدم پلیس بفرستم دم درشون تا وادارشون کنم که دست از تهدید و فضولی بردارن؟ اینجاست که معادله بههم میریزه.
شاید تهِ دلشون، دارن از حسرت دق میکنن که نتونستن همون “بازنده”ای باشن که همیشه مسخرهاش میکردن—کسی که جرأت کرد آزاد زندگی کنه، بدون نیاز به تأییدشون. شاید همین بیشترین درد رو بهشون میزنه.
shirin bolourchi 