shirin bolourchi

سه تایی نشسته بودیم فیلم می دیدیم،ما همیشه سه تایی فیلم می بینیم،آخرین بار که سه تایی به اصرار من رفتیم سینما “آبی گرمترین رنگ است” بود، گفت “مطمئنی که مامان خوشش خواهد آمد” داستان فیلم را می دانستم اما ندیده بودم که قرار است مراحل تختخواب را آنقدردقیق و موبه مو وسط سانتآنا ببینیم اونم به مدت ۱۷۹ دقیقه… تمام مدت از  زور خجالت مدام آبی می شدم ،اولین باربود سه تایی رفته بودیم سینما،این بارپیتزا درست کردیم دوباره سه تایی روی کاناپه ولو شده بودیم هر چی فکر می کنم یادم نمیاید داشتیم چه فیلمی می دیدیم،تا سرِ “پلی ایت اگین” وودی آلن را یادم میاید اما یک جورعجیبی قبل و بعدش را یادم نمیآید،فاصله بین کاناپه و آشپزخانه یک سالن است، یک میزنهار خوری با دوتا پله کوتاه، احساس می کردم کابینت ها دارند تار و تارتر میشوند چون این روزها زیاد می نویسم فکر کردم شاید چشم هایم ضعیف تر شده اند، اغراق به کوری هم که لطفی ندارد تف سربالاست پس چیزی نگفتم، نیم ساعت گذشت دود را دیگر نمی شد انکار کرد هر سه به سمت آشپزخانه جهش گرفتیم،دود از فر پایین گازبود، اینجا یک فر بالای گاز است و یکی پایین گاز معمولا آن فری که بدون استفاده است می شود کمد مخفی برای خرده ریزها و قابلمه های اضافی مامان، وای به روزی که آن کمد اشتباهی آتش بگیرد،کمد به اشتباه روشن شده بود،یک نوار چسب برداشت زد روی فندک های فرپایین،دود از دسته قابلمه ها بود و دستگیره هایی که در فر پایینی جاسازی شده بودند دوباره پِلِی کردیم،وودی اَلِن را بخاطر رک گویی هایش دوست دارم مخصوصا آنجا که همفری بوگارت مانند پدر هملت دقیقه به دقیقه  به درون پر از استرس اَلن ظاهر می شود.آن لحظه ای که استرس میاید آدم ها رفتارهای متفاوت می کنند دوست دوری دارم که هر وقت استرس می گیرد چهار نوع غذا می پزد،خوش رنگ و بو و خوش مزه، شوهرش بخاطر دست پختش هرجا که باشد همیشه برمی گردد،من اما وقتی استرس می گیرم تمرین نوشتن می کنم،آنقدرمی نویسم تا استرس بین کلمه ها مثل پیاز طلایی رنگ بشود،آشپزخوبی نیستم،راستش را بخواهید آنقدرکم آشپزی کرده ام که اصلا نمی دانم خوب و بدم را…از هیچ چیز آمریکا به اندازه سوپر بویلَش متنفر نیستم که امروز است،امروز شهر شبیه شهر ارواح شده استمی روم  برای خودم بشقاب سرآشپز درست بکنم با طعم همفری بوگارت