shirin bolourchi

چراغ قرمز را رَد نمی کنم نه که از جریمه اش بترسم آنقدر دارم که اگر زنده بمانم بتوانم پنج، شِش عمر جریمه اش را بدهم، رد نمی کنم چون فقط احساسِ مسئولیت می کنم برای آدم ی که نمی شناسم،من این روزها حتی زرد را هم رَد نمی کنم، اگر زرد را رد کنم بدانید درماشین زیادی تحت فشار بوده اَم مثلا دربه در دستشویی البته تازگی ها در ماشینم هم اگر خیلی تحت فشار باشم یک گوشه ای پارک می کنم، لیوان یک بار مصرف استارباکسم را پر می کنم، فقط یکباراز کنترل خارج شدم و چراغ را وسط قرمز رَد کردم،دو روز در کُما بودم و سه سال در درد،آدم آن طرف چراغ  هم از دست رَفت فعلا که برای همیشه تا بعد که شاید در یک سبز دوباره به هم رسیدیم یا در قرمزی دیگر روبه روی هم ایستادیم شاید هم کنار زدیم و لیوان هایمان را پر کردیم،من اصلا پیروِ قوانین ترافیک زندگی می کنم،اگر در شهری زندگی بکنم که  پابلیک ترنسپورتیشِن زیرزمینی داشته باشد باز هم مثل دیوانه ها پیروِ چراغ های رانندگی بالای زمین زندگی می کنم.باز هم تاکید می کنم ترس از جریمه نیست،ترس از کُماست۰