shirin bolourchi

یک: اصولا من استاد شروع کردن از نقطه صفرهستم ،این دقیقا هفتمین شهری ست که برای زندگی انتخاب می کنم. شروع دوباره از نقطه صفر. همه چیز ازناپولی شروع شد، از دور و برِ میدان گاریبالدی، اما گاریبالدیه بیچاره هیچ منشوری نداشت که مثلا هفت شهر بگردانند،به نظرم در حق او ظلم کردند که کبیر لقب نگرفت ،در چپ ترین گوشه مجسمه می نشستم و ساعت ها فکر می کردم آن هم در اوج. من استاد سقوط در نقطه اوجم. هیچ کس به خوبی من نمی تواند در اوج سقوط بکند،درصد خطا هم در سقوط حتما وجود دارد. بار پنجم بدجور خطا رفتم ،لِتس سِی مرگبار اما شانس نجاتم داد. زیادی بلند پرواز می کنم آنقدر که از کنترل خارج می شوم و بعد یکدفعه میفتم. هزار بار به خودم قول داده ام تعادل را یاد بگیرم .بی فایدَست،امروز فهمیدم که باید نقطه صفر را یاد بگیرم ،زیرو پوینت همان جایی است که بلد نیستم اِنگار که هر چه که نیست در نقطه صفر هست و بالعکس۰

دو: ساعت سه دارم می نویسم “کالیفرنیای جنوبی بعد از نیمه شب” در حالی که شاید باید ساعت پونزده می نوشتم.شاید باید یک مهندس می بودم تا می توانستم آن همه دقت را به خرج بدهم  یا یک حرفه ای با عیار هجده نه یک زیرو پوینتِر،دیرشد اما با تمام خستگی نرفتم بخوابم نشستم کی ووردها را می کوبم روی کیبوردها شاید به صبح زود ایست کُست قد بدهد و به شبِ تهران برسد انگار که هرچه که هست هم در همین نقطه صفر نیست۰

سه: آخرین شعر را یک جور هلاکی دوست داشتم ،آنقد مثل ورد زیر لب گفتم تا حفظ شدم. هر بار که می خواهم به تهران زنگ بزنم باید تمام میل باکسم را از اول بگردم از ایمیل صفربخوانم تا شماره را پیدا کنم همین یک شماره لعنتی را حفظ  نمی شوم اما یک دفترچه تلفن کامل را حفظم، باید در گینس ثبت بکنند این میزان خنگی را، اینترنت هم ندارد کلا یک رابطه تلفنی در حد دورانه پارینه سنگیست، جز تلفن و سکه و شماره گیر انگشتی هیچ راه ارتباطی دیگری بین ما دو نفر وجود ندارد،ابعاد پریمیتیو بودن تماس هابرمی گردد به شاهزاده عبدالعزیم و قاسم خان والی ،همان ده دقیقه ای که حرف می زنیم انگاردرعالم نیست۰درست در دقیقه دهم تلفن قطع می شود دراوج همه کلمه ها هیچ می شوند،از هست به هیچ وازهیچ به هست۰

پ.ن: در انتظار ایمیل از تورنتو ایمیلی که می دونم هرگز نمی آید.اسم ایمیل را گذاشتم از صفر به صفر